همانطور كه در اين آيه بيان فرموده يكى از خصوصىترين صفات بهشت آن
است كه در آن لغوى شنيده نمىشود، و خداى تعالى به اين نعمت در چند جا منت نهاده
كه به زودى تفصيلش را در جاى مناسبى ان شاء اللَّه بيان مىكنيم.
و اگر سلام را از آن استثناء كرده استثناى منفصل است، و كلمه
سلام قريب المعناى با امن است- كه در سابق فرق ميان آن دو گذشت- و خلاصهاش
اين بود كه وقتى به كسى مىگويى تو از من در امانى معنايش اين است كه از من حركت و
سخنى كه ناراحتت كند نخواهى ديد، ولى وقتى به كسى مىگويى سلام من بر تو باد،
معنايش اين است كه نه تنها چيزى كه ناراحتت كند نمىبينى، بلكه هر چه مىبينى چيزى
خواهد بود كه ناراحتت نمىكند، و اهل بهشت اين سلام را از ملائكه و از رفقاى بهشتى
خود مىشنوند، هم چنان كه خداى تعالى از ملائكه حكايت كرده كه مىگويند(سَلامٌ عَلَيْكُمْ طِبْتُمْ)[2] و به رفقاى بهشتى نسبت داده فرموده(فَسَلامٌ لَكَ مِنْ أَصْحابِ الْيَمِينِ)[3].
(وَ لَهُمْ رِزْقُهُمْ فِيها بُكْرَةً وَ عَشِيًّا)- ظاهر كلام اين است كه آمدن رزق در صبح و شام كنايه باشد از آمدن آن
پشت سر هم و بدون انقطاع.
كلمه ارث و وراثت به معناى اين است كه مال و
يا شبه مالى از شخصى به ديگرى برسد، بعد از آنكه شخص اول آن را با مردن خود و يا با
جلاى وطن و امثال آن ترك گفته باشد.
و در اينجا بهشت را از اين جهت ارث ناميده كه بهشت در معرض آن بود كه
به تمامى افراد اعطاء شود، چون خدا آن را به شرط ايمان و عمل صالح به همه وعده
داده بود، پس اگر به متقين اختصاص يافت و ديگران به خاطر اضاعه نماز و پيروى شهوات
محروم شدند، در حقيقت از اينان به آنان ارث رسيده، نظير اين عنايت در آيه