تفسير با سياق آيه سازگار نيست.

[مثلى ديگر براى بيان حقيقت زندگى دنيا و زينت‌هاى سريع الزوال آن و اينكه باقيات صالحات بهتر است‌]

(وَ اضْرِبْ لَهُمْ مَثَلَ الْحَياةِ الدُّنْيا كَماءٍ أَنْزَلْناهُ مِنَ السَّماءِ ...) اين دومين مثلى است كه در سابق بدان اشاره كرديم و گفتيم كه براى بيان حقيقت زندگى دنيا و زينتهاى سريع الزوال، آن دو مثل را آورده.

كلمه: هشيم كه بر وزن فعيل است، به معناى مهشوم بر وزن مفعول است، و به طورى كه راغب‌[1] گفته به معناى شكسته شدن چيزهاى سست و بى دوام از قبيل گياهان است. و كلمه تذروه از ذرأ به معناى تفريق و جدا كردن است. بعضى گفته‌اند: به معناى آوردن و بردن است (مانند گياه شكسته و خشكى كه بادها از اين طرف به آن طرفش مى‌برند).

و اگر فرمود: (فَاخْتَلَطَ بِهِ نَباتُ الْأَرْضِ‌)- پس گياه زمين با آن مختلط شد و نفرمود:

فاختلط بنبات الارض- با گياه زمين مختلط شد براى اشاره به اين نكته است كه در تكوين گياهان آب از ساير عناصر بيشتر است، و اگر با آب آسمان ساير آبها يعنى آب چشمه- سارها و نهرها را ذكر نكرد بدين جهت است كه مبدأ هر آب ديگرى همان آب آسمان است.

و كلمه اصبح در آيه شريفه به طورى كه گفته‌اند به معناى صار- شد مى‌باشد، نه اينكه بخواهد خبرى را كه داده مقيد به هنگام صبح كند.

و معناى آيه اين است كه: براى اين فرو رفتگان در زينت حيات دنيا و روى‌گردانان از ياد پروردگار خود زندگى دنيا را به آبى مثل بزن كه ما از آسمان نازلش كرديم و گياهان زمين با اين باران مختلط گشته سبز و خرم گرديد و طراوت و بهجت يافت و به زيباترين شكلى نمودار گشت، سپس هشيمى (گياه خشكى) شكسته شد كه بادها شاخه‌هاى آن را از هم جدا نموده به اين سو و آن سو مى‌برد، و خدا بر هر چيزى مقتدر است.

(الْمالُ وَ الْبَنُونَ زِينَةُ الْحَياةِ الدُّنْيا ...).

اين آيه به منزله نتيجه‌گيرى از مثلى است كه در آيه قبل آورد، و حاصلش اين است كه: هر چند كه دلهاى بشر علاقه به مال و فرزند دارد و همه، مشتاق و متمايل به سوى آنند و انتظار انتفاع از آن را دارند و آرزوهايشان بر اساس آن دور مى‌زند و ليكن زينتى زودگذر و فريبنده هستند كه آن منافع و خيراتى كه از آنها انتظار مى‌رود ندارند، و همه آرزوهايى را كه آدمى از آنها دارد برآورده نمى‌سازند بلكه صد يك آن را واجد نيستند. پس در اين آيه شريفه به‌

[1] مفردات راغب- ماده هشم .