و چون در آيه، عقاب، اثر ظلم و در مقابلش ثواب، اثر ايمان و عمل صالح ناميده شده ما از آن چنين استفاده مى‌كنيم كه ايمان به تنهايى و بدون عمل صالح ثواب ندارد، بلكه چه بسا آيه اشعار داشته باشد بر اينكه ايمان بدون عمل ظلم هم هست.

(أُولئِكَ لَهُمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهِمُ الْأَنْهارُ ...).

كلمه عدن به معناى اقامت است، و جنات عدن يعنى بهشت‌هاى اقامت و زندگى. بعضى‌[1] گفته‌اند: كلمه اساور جمع اسورة است و اسورة هم جمع سوار - به كسر سين- است كه دستبند زنان را گويند. ولى راغب گفته اين كلمه فارسى است، و اصل آن دستواره است، سندس به معناى پارچه ابريشمى نازك است، و استبرق پارچه ابريشمى ضخيم را گويند، و ارائك جمع اريكه به معناى تخت است و معناى آيه روشن است.

بحث روايتى [رواياتى در باره تقاضاى مشركين از پيامبر مبنى بر دور ساختن افراد فقير از خود، و رواياتى ديگر در ذيل آيات گذشته‌]

در الدر المنثور است كه ابن مردويه از طريق جويبر از ضحاك از ابن عباس روايت كرده كه در ذيل آيه‌(وَ لا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنا قَلْبَهُ عَنْ ذِكْرِنا) گفته است: اين آيه در باره امية بن خلف نازل شده كه به رسول خدا 6 مى‌گفت: بايد فقراء را از دور خودت برانى تا ما اشراف و صناديد قريش با تو رابطه و آمد و شد برقرار كنيم. خداى تعالى اين آيه را فرستاد كه گوش به حرف كسى كه قلبش را غفلت زده كرده‌ايم مده يعنى كسى كه مهر بر دلش زده‌ايم و معناى ذكرنا همان توحيد است، و مقصود از هوى در جمله‌(وَ اتَّبَعَ هَواهُ) شرك است‌(وَ كانَ أَمْرُهُ فُرُطاً) يعنى دستورى كه اين مرد مى‌دهد نادانى نسبت به خدا است‌[2].

و در همان كتاب است كه ابن مردويه و ابو نعيم- در كتاب حليه- و بيهقى- در كتاب شعب الايمان- از سلمان فارسى روايت آورده‌اند كه گفت: آن عده‌اى كه رسول خدا 6 مى‌خواست با به دست آوردن دلهايشان آنها را به سوى اسلام بكشاند آمدند نزد آن جناب كه دو نفر از ايشان عيينة بن بدر و اقرع بن حابس نام داشتند، و گفتند: يا

[1] روح المعانى، ج 15، ص 270

[2] الدر المنثور، ج 4، ص 220.