responsiveMenu
فرمت PDF شناسنامه فهرست
   ««صفحه‌اول    «صفحه‌قبلی
   جلد :
صفحه‌بعدی»    صفحه‌آخر»»   
   ««اول    «قبلی
   جلد :
بعدی»    آخر»»   
نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی    جلد : 12  صفحه : 97

آنان ميل كنند و از ميوه‌ها روزيشان ده، شايد سپاس دارند (37).

پروردگارا! هر چه را نهان و يا عيان كنيم تو مى‌دانى، و در زمين و آسمان چيزى از خدا نهان نيست (38).

ستايش خدايى را كه با وجود سالخوردگى و پيرى به من اسماعيل و اسحاق را ببخشيد كه خداى من شنواى دعاست (39).

پروردگارا! مرا بپا دارنده نماز كن، و از فرزندانم نيز، پروردگارا دعاى مرا مقبول كن (40).

پروردگارا! روزى كه حساب بپا شود من و پدر و مادرم را با همه مؤمنان بيامرز (41).

بيان آيات [انعام به فرزندان ابراهيم (ع)، نمونه‌اى ديگر از انعام‌هاى خداى عزيز و حميد]

اين آيات بعد از تذكرى كه در آيات گذشته يعنى از آيه‌(وَ إِذْ قالَ مُوسى‌ لِقَوْمِهِ اذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ أَنْجاكُمْ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ ...) به بعد مى‌داد، براى بار دوم نعمتهايى را تذكر مى‌دهد، و نخست نعمتهايى را كه خداى سبحان به عموم بندگان مؤمنش- كه همان بنى اسرائيل از ولد ابراهيم باشند- داده يادآورى مى‌كند و سپس نعمتهاى ديگرش را كه به دودمان ديگر از نسل ابراهيم يعنى فرزند اسماعيل ارزانى داشته خاطرنشان مى‌سازد، و آن نعمتها عبارتست از همان چيزهايى كه ابراهيم (ع) در دعاى خود از خداى تعالى درخواست نموده و گفته بود(رَبِّ اجْعَلْ هَذَا الْبَلَدَ آمِناً ...) كه يكى از آنها طلب توفيق بر اجتناب از بت‌پرستى و يكى نعمت امنيت مكه و يكى تمايل دلها به سوى اهل مكه و يكى برخوردارى آنان از ميوه‌ها، و غير آنست، و همه آنها بدين جهت كه عزيز و حميد بودن خدا را اثبات كند، خاطر نشان شده است.

(وَ إِذْ قالَ إِبْراهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هَذَا الْبَلَدَ آمِناً).

يعنى بياد آور آن وقتى كه ابراهيم چنين و چنان گفت. كلمه هذا اشاره به مكه است- كه خدا روز به روز بر حرمتش بيفزايد.

خداى تعالى نظير اين دعا را بطور مختصر در جاى ديگر حكايت كرده و فرموده:

(وَ إِذْ قالَ إِبْراهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هذا بَلَداً آمِناً وَ ارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَراتِ مَنْ آمَنَ مِنْهُمْ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ قالَ وَ مَنْ كَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِيلًا ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِلى‌ عَذابِ النَّارِ وَ بِئْسَ الْمَصِيرُ)[1].


[1] و زمانى كه ابراهيم عرض كرد پروردگارا اين شهر را محل أمن و آسايش قرار ده و روزى اهلش را كه به خدا و روز قيامت ايمان آورده‌اند فراوان گردان، خداوند فرمود: و كسى كه كافر شده باشد او را اندكى متمتع مى‌گردانم، سپس مضطر مى‌سازم او را به عذاب آتش دوزخ و بد محل بازگشتى است. سوره بقره، آيه 126.

نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی    جلد : 12  صفحه : 97
   ««صفحه‌اول    «صفحه‌قبلی
   جلد :
صفحه‌بعدی»    صفحه‌آخر»»   
   ««اول    «قبلی
   جلد :
بعدی»    آخر»»   
فرمت PDF شناسنامه فهرست