مفسرين گفته‌اند: دلالت دارد بر انحصار محرمات در همين چهار تا، يعنى مردار و خون و گوشت خوك، و آنچه براى غير خدا ذبح شود.

و ليكن با مراجعه به سنت، به دست مى‌آيد كه محرمات ديگرى غير اين چهار حرام كه اصل در محرماتند نيز هست، كه رسول خدا 6 به امر پروردگارش كه فرمود:

(ما آتاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ ما نَهاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا)[1] بيان نموده است، بعضى از روايات دال بر اين معنا نيز در سابق گذشت.

(وَ لا تَقُولُوا لِما تَصِفُ أَلْسِنَتُكُمُ الْكَذِبَ هذا حَلالٌ وَ هذا حَرامٌ لِتَفْتَرُوا عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ ...).

لفظ ما در جمله‌(لِما تَصِفُ) مصدريه است، و كلمه كذب مفعول تصف است، يعنى به سبب وصف زبانهاى خود و به خاطر افتراء و دروغ بر خدا، نگوئيد اين حرام است و اين حلال.

و اينكه در سابق گفتيم- بنا بر اينكه سياق مؤيد اين است- كه خطابهاى اين آيات، متوجه مؤمنين است، اين احتمال را تاييد مى‌كند كه مراد از جمله مورد بحث نهى از بدعت در دين باشد، يعنى چيزى از حلال و حرام داخل در دين مكنيد و چيزى كه از دين نباشد و به وسيله وحى نرسيده باشد در ميان جامعه باب مكنيد، زيرا اين، افتراء به خداست هر چند كه باب‌كننده‌اش آن را به خدا نسبت ندهد.

[در عرف و اصطلاح قرآن دين همان سنت لازم الاتباع در زندگى است و هر بدعتى در آن افتراء بر خدا شمرده مى‌شود]

توضيح مطلب اين است كه دين در عرف و اصطلاح قرآن، همان سنتى است كه در زندگى جريان دارد، چنانچه در جمله (يَصُدُّونَ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ وَ يَبْغُونَها عِوَجاً)- از راه خدا باز مى‌داشتند و طلب مى‌كردند انحراف آن را و نظاير آن تكرار شده، پس دين، يعنى آن سنتى كه بايد در جامعه عملى شود، بطور كلى براى خداست، و هر كس چيزى بر آن اضافه كند در حقيقت به خدا افتراء بسته هر چند از اسناد آن به خدا سكوت كند، و يا حتى به زبان، اين اسناد را انكار نمايد.

بيشتر مفسرين‌[2] گفته‌اند كه: مراد از اين آيه نهى از حرامهايى چون خون و مردار و ذبيحه براى غير خدا است كه مشركين آن را حلال مى‌دانستند، و نيز نهى از تحريم حلالهايى چون بحيره و سائبه و غير آن دو است، و ليكن همانطور كه گفتيم سياق كلام آن را تاييد

[1] آنچه رسول به شما دستور داد بدان عمل كنيد و آنچه شما را از آن نهى فرمود ترك نماييد.

سوره حشر، آيه 7.

[2] تفسير فخر رازى، ج 20، ص 131.