مى‌كنيم مگر اينكه به آيين ما بازگرديد، در اين حال پروردگارشان به آنها وحى كرد كه: اين ستمگران را هلاك خواهيم كرد (13).

و شما را بعد از ايشان در اين سرزمين سكونت خواهيم داد، اين موهبت مخصوص كسانى است كه از عظمت من بترسند و از تهديد من بيمناك باشند (14).

آنها (از خدا) تقاضاى فتح و پيروزى و گشايش كردند، و هر گردنكش ستيزه‌جو نوميد و نابود شد (15).

جهنم در انتظار او است، و آب چرك و خون به او نوشانده مى‌شود (16).

به زحمت، جرعه جرعه آن را سر مى‌كشد ولى هرگز به ميل خود حاضر نيست آن را بياشامد، و مرگ از هر طرفى به سراغ او مى‌آيد، اما مردنى در كار نيست و عذابى سخت در انتظار او است (17).

كسانى كه به پروردگارشان كافر شدند، اعمالشان همانند خاكسترى است كه در روز طوفانى باد سختى بر آن بوزد، آنها توانى ندارند كمترين چيزى از آنچه را كه انجام داده‌اند به دست آورند، و اين همان گمراهى دور و دراز است (18).

بيان آيات‌

اين آيات، مشتمل بر ذكر پاره‌اى از نعمتها و نقمتهاى خدا است كه هر كدام در روز معينى رخ داده است.

از ظاهر سياق اين آيات بر مى‌آيد كه همه اين آيات غير از آيه‌(وَ إِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ ...) نقل كلام حضرت موسى (ع) است، كه موسى بن عمران (ع) در اين آيات، مردم خود را به پاره‌اى از ايام خداى سبحان كه به مقتضاى عزت مطلقه‌اش، نعمتها و يا عذابهايى فرستاده و هر كدام را به مقتضاى حكمت بالغه‌اش در جاى خود فرستاده تذكر مى‌دهد، و به يادشان مى‌آورد.

(وَ إِذْ قالَ مُوسى‌ لِقَوْمِهِ اذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ ...).

كلمه يسومونكم از سوم است و سوم، بطورى كه راغب گفته به معناى رفتن به طلب چيزى است. در اين صورت، اين كلمه هم رفتن را مى‌رساند و هم طلب كردن را[1]. ولى گويا در آيه شريفه به معناى چشاندن عذاب است، و كلمه استحياء به معناى زنده نگهداشتن است.

[1] مفردات راغب، ماده سام .