مؤلف: يعنى
قدرت فعليه خداست كه از قدرت ذاتيش منبعث مىشود، هم چنان كه روايت قبلى هم بر آن
دلالت دارد.
و در كتاب
معانى الاخبار به سند خود از محمد بن مسلم روايت كرده كه گفت:
من از حضرت
باقر (ع) پرسيدم معناى اين كلام خداى عز و جل كه مىفرمايد:
(وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي) چيست؟ فرمود: روحى است كه خدا آن را اختيار
نمود و خلقش كرد، و به خود نسبتش داد، و بر تمامى ارواح برتريش بخشيد و به همين
جهت دستور داد تا آن را بر آدم بدمند[2].
و در كافى به
سند خود از محمد بن مسلم روايت كرده كه گفت: از امام باقر پرسيدم اينكه روايت
مىكنند كه خداى تعالى آدم را به صورت خود خلق كرده درست است؟ فرمود: صورت آدم
صورت مخلوقى است حادث كه خداى تعالى آن را بر ساير صورتها انتخاب نمود، و چون از
ساير صورتها بهتر بود به خود نسبتش داد، هم چنان كه كعبه را به خود نسبت داده و
فرموده: بيتى: خانه من ، روح را به خود نسبت داد و فرمود:(وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي)[3].
مؤلف: اين
روايات از روايات برجستهاى است كه در ضمن معناى روح، معارف بسيارى را بيان
مىكند، و ما به زودى در آنجا كه پيرامون حقيقت روح بحث مىكنيم- ان شاء اللَّه-
توضيحى در معنايش مىدهيم.
[چند روايت
در باره وقت يوم معلوم در آيه:(فَإِنَّكَ مِنَ الْمُنْظَرِينَ
إِلى يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ)]
و در تفسير
برهان از ابن بابويه به سند خود از امام صادق (ع) روايت كرده كه در تفسير آيه(
فَإِنَّكَ مِنَ الْمُنْظَرِينَ إِلى يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ)
فرمودند: يوم وقت معلوم روزيست كه نفخ صور مىشود و ابليس ميان نفخه
اول و دوم مىميرد[4].
و در تفسير
عياشى از وهب بن جميع و در تفسير برهان از شرف الدين نجفى با حذف سند از وهب نقل
كرده كه گفت: از امام صادق (ع) از ابليس پرسش نمودم، و اينكه منظور از يوم
وقت معلوم در آيه(رَبِّ فَأَنْظِرْنِي إِلى يَوْمِ يُبْعَثُونَ
قالَ فَإِنَّكَ مِنَ الْمُنْظَرِينَ إِلى يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ) چيست؟ فرمود
اى وهب آيا گمان كردهاى همان