responsiveMenu
فرمت PDF شناسنامه فهرست
   ««صفحه‌اول    «صفحه‌قبلی
   جلد :
صفحه‌بعدی»    صفحه‌آخر»»   
   ««اول    «قبلی
   جلد :
بعدی»    آخر»»   
نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی    جلد : 12  صفحه : 257

از ملكوت است‌[1].

مؤلف: يعنى قدرت فعليه خداست كه از قدرت ذاتيش منبعث مى‌شود، هم چنان كه روايت قبلى هم بر آن دلالت دارد.

و در كتاب معانى الاخبار به سند خود از محمد بن مسلم روايت كرده كه گفت:

من از حضرت باقر (ع) پرسيدم معناى اين كلام خداى عز و جل كه مى‌فرمايد:

(وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي) چيست؟ فرمود: روحى است كه خدا آن را اختيار نمود و خلقش كرد، و به خود نسبتش داد، و بر تمامى ارواح برتريش بخشيد و به همين جهت دستور داد تا آن را بر آدم بدمند[2].

و در كافى به سند خود از محمد بن مسلم روايت كرده كه گفت: از امام باقر پرسيدم اينكه روايت مى‌كنند كه خداى تعالى آدم را به صورت خود خلق كرده درست است؟ فرمود: صورت آدم صورت مخلوقى است حادث كه خداى تعالى آن را بر ساير صورت‌ها انتخاب نمود، و چون از ساير صورتها بهتر بود به خود نسبتش داد، هم چنان كه كعبه را به خود نسبت داده و فرموده: بيتى: خانه من ، روح را به خود نسبت داد و فرمود:(وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي)[3].

مؤلف: اين روايات از روايات برجسته‌اى است كه در ضمن معناى روح، معارف بسيارى را بيان مى‌كند، و ما به زودى در آنجا كه پيرامون حقيقت روح بحث مى‌كنيم- ان شاء اللَّه- توضيحى در معنايش مى‌دهيم.

[چند روايت در باره وقت يوم معلوم در آيه:(فَإِنَّكَ مِنَ الْمُنْظَرِينَ إِلى‌ يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ)]

و در تفسير برهان از ابن بابويه به سند خود از امام صادق (ع) روايت كرده كه در تفسير آيه‌( فَإِنَّكَ مِنَ الْمُنْظَرِينَ إِلى‌ يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ‌) فرمودند: يوم وقت معلوم روزيست كه نفخ صور مى‌شود و ابليس ميان نفخه اول و دوم مى‌ميرد[4].

و در تفسير عياشى از وهب بن جميع و در تفسير برهان از شرف الدين نجفى با حذف سند از وهب نقل كرده كه گفت: از امام صادق (ع) از ابليس پرسش نمودم، و اينكه منظور از يوم وقت معلوم در آيه‌(رَبِّ فَأَنْظِرْنِي إِلى‌ يَوْمِ يُبْعَثُونَ قالَ فَإِنَّكَ مِنَ الْمُنْظَرِينَ إِلى‌ يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ) چيست؟ فرمود اى وهب آيا گمان كرده‌اى همان‌


[1] تفسير عياشى، ج 2، ص 241، ح 11.

[2] معانى الاخبار، توحيد شيخ صدوق، ص 170، باب 27، ح 1.

[3] كافى، توحيد شيخ صدوق، ص 103، ح 18.

[4] البرهان، ج 2، ص 342، ح 1.

نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی    جلد : 12  صفحه : 257
   ««صفحه‌اول    «صفحه‌قبلی
   جلد :
صفحه‌بعدی»    صفحه‌آخر»»   
   ««اول    «قبلی
   جلد :
بعدی»    آخر»»   
فرمت PDF شناسنامه فهرست