هشتم اينكه به او فرمود:(وَ لَكُمْ فِي الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَ مَتاعٌ إِلى‌ حِينٍ)[1].

نهم اينكه به او و خلق خود فرمود:(اهْبِطُوا مِنْها جَمِيعاً فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدىً فَمَنْ تَبِعَ هُدايَ فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ)[2].

دهم اينكه به انسان فرمود:(وَ الَّذِينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِيها خالِدُونَ)[3].

و اما قضاهاى فرعى كه مترتب بر اين اصلى‌ها است قضاهايى است كه متدبر دانشمند به آنها بر مى‌خورند.

بحث روايتى [رواياتى در باره نفخ روح در كالبد آدم 7‌]

در تفسير عياشى از محمد بن مسلم از ابى جعفر (ع) روايت كرده كه گفت: من از آن حضرت از آيه‌(وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي ...) پرسش نمودم فرمود: خداوند روحى خلق فرمود و از آن در آدم دميد[4].

در همان كتاب از ابى بصير از ابى عبد اللَّه (ع) روايت كرده كه در ذيل آيه‌(فَإِذا سَوَّيْتُهُ وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي فَقَعُوا لَهُ ساجِدِينَ ...) فرموده: خداوند خلقى را خلق كرد، و روحى را هم آفريد، آن گاه به فرشته‌اى دستور داد آن روح را در آن كالبد بدمد، نه اينكه بعد از نفخ چيزى از خداى تعالى كم شده باشد، و اين از قدرت خداست‌[5].

و در همان كتاب در روايت سماعه از آن جناب آمده كه فرمود: خداوند آدم را خلق كرد و در آن دميد. من از آن جناب پرسيدم روح چيست؟ فرمود: قدرت خداى تعالى‌

[1] و براى شما در زمين تا وقت مرگ موضع استقرار است. سوره بقره، آيه 36.

[2] فرود آييد از اين جنت، پس اگر بيايد براى شما از جانب من دلالتى پس هر كس كه متابعت كند هدايت مرا پس ترسى نيست بر ايشان و محزون نمى‌شوند. سوره بقره، آيه 39.

[3] و آن كسانى كه كافر شدند و تكذيب كردند آيات ما را آنان اهل دوزخند و در آن جاويدند. سوره بقره، آيه 39.

[4] تفسير عياشى، ج 2، ص 241، ح 98.

[5] تفسير عياشى، ج 2، ص 241، ح 10.