نموده و فرموده:(وَ أَنْ لا تَعْلُوا عَلَى اللَّهِ إِنِّي آتِيكُمْ بِسُلْطانٍ مُبِينٍ)[1].

بنا بر اين، موقعيتى كه آيه مورد بحث، نسبت به آيه اول سوره يعنى‌(كِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَيْكَ لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِ رَبِّهِمْ) دارد، موقعيت مثالى است كه به منظور تاييد مطلب و دلخوش نمودن مخاطب آورده باشند، هم چنان كه در آيه‌(إِنَّا أَوْحَيْنا إِلَيْكَ كَما أَوْحَيْنا إِلى‌ نُوحٍ وَ النَّبِيِّينَ مِنْ بَعْدِهِ)[2] هم خود مطلب آمده و هم مثالى كه به منظور تاييد آن و دلخوش ساختن مخاطب آورده مى‌شود.

اما اينكه بعضى‌[3] گفته‌اند كه: آيه مورد بحث، تفصيل آن اجمالى است كه در آيه‌(وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا بِلِسانِ قَوْمِهِ لِيُبَيِّنَ لَهُمْ) آمده، صحيح نيست و از سياق آيه بسيار بعيد است. و نظير آن در بعيد بودن، گفتار مفسر[4] ديگرى است كه گفته: مراد از آياتى كه موسى به همراهى آنها فرستاده شد آيات تورات است، نه معجزاتى كه از قبيل اژدها و يد بيضاء و امثال آن آورد.

علاوه بر بعيد بودن، اصولا خداى تعالى در هيچ جاى قرآن مجيدش تورات را جزء آيات رسالت موسى (ع) نشمرده، و اصلا در هيچ جا نفرموده كه ما موسى را با تورات فرستاديم، بلكه هر جا گفتگو از تورات به ميان آورده، فرموده خداوند تورات را بر او نازل كرده، و يا به او داده است.

اگر در آيه مورد بحث، بيرون كردن از ظلمات به سوى نور را مقيد به اذن پروردگار نكرد ولى در آيه اول سوره كه مربوط به رسالت خاتم النبيين و خطاب به آن جناب بود مقيد كرد، براى اين بود كه در آنجا داشت (لِتُخْرِجَ النَّاسَ‌) تا مردم را بيرون كنى ولى در اينجا دارد( أَخْرِجْ قَوْمَكَ‌) قومت را بيرون كن كه اين تعبير، متضمن معناى اذن است به خلاف آن تعبير.

[مراد از ايام اللَّه در جمله: (وَ ذَكِّرْهُمْ بِأَيَّامِ اللَّهِ‌) ]

(وَ ذَكِّرْهُمْ بِأَيَّامِ اللَّهِ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ)- شكى نيست كه مراد از ايام ، ايام مخصوصى است، و نسبت دادن ايام مخصوص به خدا با اينكه همه ايام‌

[1] و اين كه بر خداى تعالى گردن‌كشى نكنيد چون من با سلطنتى آشكار به سوى شما آمده‌ام. سوره دخان، آيه 19.

[2] ما به تو وحى كرديم همانگونه كه به نوح و انبياى بعد از او وحى نموديم. سوره نساء، آيه 163.

[3] فخر رازى، ج 19، ص 83.

[4] روح المعانى، ج 13، ص 187.