بلكه در مسجد بنى سالم نماز ميخواند كه اين جريان واقع شد.[1] و در تفسير عياشى از امام باقر ع روايت كرده كه در ذيل آيه‌(فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ) الخ، فرموده: رو بقبله نماز بخوان و در نماز رو از قبله برمگردان كه نمازت باطل ميشود چون خداى سبحان به رسول گراميش فرمود در نماز واجب بايد حتما رو بقبله نماز بخوانى،(فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ، وَ حَيْثُ ما كُنْتُمْ فَوَلُّوا وُجُوهَكُمْ شَطْرَهُ).[2] مؤلف: روايات در اين باره كه آيه شريفه راجع بخصوص نماز واجب است بسيار زياد است.

و در تفسير قمى از امام صادق ع روايت آورده كه در تفسير آيه‌(الَّذِينَ آتَيْناهُمُ الْكِتابَ يَعْرِفُونَهُ) الخ، فرموده: اين آيه در باره يهود و نصارى نازل شد، خداى تعالى در آن مى‌فرمايد: (آنهايى كه كتابشان داديم، او را مى‌شناسند- يعنى رسول خدا را- همانطور كه فرزندان خود را مى‌شناسند) و اين بدان جهت است كه خداى عز و جل در تورات و انجيل و زبور، صفات رسول خدا 6 و صفات اصحابش و مهاجرتش را ذكر كرده بود و همان را در قرآن حكايت كرده، كه ((مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ، وَ الَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ، رُحَماءُ بَيْنَهُمْ، تَراهُمْ رُكَّعاً سُجَّداً، يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَ رِضْواناً، سِيماهُمْ فِي وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ، ذلِكَ مَثَلُهُمْ فِي التَّوْراةِ، وَ مَثَلُهُمْ فِي الْإِنْجِيلِ‌)، محمد 6 فرستاده خداست و كسانى كه مصاحب او هستند بر كفار دشمنانى بيرحم، و در بين خود مهربانان هستند، ايشان را مى‌بينى كه همواره در ركوع و سجودند و همه در پى بدست آوردن فضل خدا و خشنودى اويند، نشانه‌هاشان از اثر سجده در پيشانى نمايان است، اين است مثل آنان در تورات و همين است مثل آنان در انجيل).

پس صفات رسول خدا 6 و اصحابش در تورات بوده و وقتى خدا او را مبعوث فرمود، اهل كتاب او را شناختند، هم چنان كه خود قرآن مى‌فرمايد:(فَلَمَّا جاءَهُمْ ما عَرَفُوا كَفَرُوا بِهِ).[3] مؤلف: نظير اين روايت در كافى از على ع نقل شده است.[4] و در اخبار بسيارى از طرق شيعه آمده: كه آيه:(أَيْنَ ما تَكُونُوا يَأْتِ بِكُمُ اللَّهُ جَمِيعاً) الخ، در باره اصحاب قائم ع نازل شده و در بعضى از آنها آمده: كه اين از باب جرى و تطبيق است.

و در حديثى از طرق عامه در ذيل جمله‌(وَ لِأُتِمَّ نِعْمَتِي عَلَيْكُمْ)، از على ع آمده كه فرمود: تماميت نعمت اين است كه انسان با داشتن اسلام بميرد.

[1]- تفسير قمى ج 1 ص 63

[2]- تفسير عياشى ج 1 ص 64 حديث 116

[3]- سوره بقره آيه 89 و برهان ج 1 ص 161 حديث 2

[4]- اصول كافى ج 2 ص 283 ضمن حديث 16