تاریخ: 25/2/64

بیانات امام خمینى در دیدار با رئیس و نمایندگان مجلس خبرگان

ما باید به گونه‌اى زندگى کنیم که اگر آن را از ما گرفتند، حسرت نخوریم‌

بسم الله الرحمن الرحیم‌

من قبلاً از حسن نظر آقاى مشکینى تشکر مى‌کنم و امیدوارم خداوند مؤافق حسن نظر ایشان با من رفتار کند و همه ما را تؤفیق بدهد که در خدمت اسلام باشیم و همچنین تشکر مى‌کنم از آقایان که من را مفتخر به زیارت خودشان کردند و امیدوارم این مسؤولیتى را که به آنها محول شده است، به احسن وجه به پایان برسانند و آن طورى که موجب رضاى خداست عمل کنند.

از اهم مسائلى که باید تذکر بدهم، مسأله است که به همه روحانیت و دست اندرکاران کشور مربوط شود و همیشه نگران آن هستم که مبادا این مردمى که همه چیزشان را فدا کردند و به اسلام خدمت نموده و به ما منت گذاشتند، به واسطه اعمال ما از ما نگران بشوند، زیرا آن چیزى که مردم از ما توقع داشته و دارند و به واسطه آن دنبال ما و شما آمده‌اند و اسلام را ترویج نموده و جمهورى اسلامى را بپا کردند و طاغوت را از میان بردند، کیفیت زندگى اهل علم است. اگر خداى نخواسته مردم ببینند که آقایان وضع خودشان را تغییر داده عمارت درست کرده‌اند و رفت و آمدهایشان مناسب روحانیت نیست و آن چیزى را که نسبت به روحانیت در دلشان بوده است از دست بدهند، از دست دادن آن همان و از بین رفتن اسلام و جمهورى اسلامى همان . البته من این نکته را عرض کنم، یک دسته که در معرض خطر هستند باید خودشان را حفظ کنند ولى همین‌ها هم باید مواظب باشند که زاید بر میزان نباشد. شما گمان نکنید که اگر با چندین اتومبیل بیرون بیایید وجهه‌تان پیش مردم بزرگ مى‌شود. آن چیزى که مردم به آن توجه دارند و مؤافق مذاق عامه است، این که زندگى شما ساده باشد، همان طورى که سران اسلام و پیغمبر اسلام و امیرالمؤمنین و ائمه ما زندگى‌شان ساده و عادى بود بلکه پایین‌تر از عادى آنها هم که جمهورى اسلامى را بپا کردند، مردم عادى هستند و کسانى که بالا بالاها نشسته‌اند، هیچ دخالتى در این مسائل نداشته و ندارند. این مردم بازار و کشاورز و کارگران کارخانه‌هاو طبقات ضعیف به حسب دنیا و قوى به حسب - آخرت هستند که این توقع را دارند که اگر خداى نخواسته نفوس این مردم از ما منحرف بشود، ضرر آن براى ما تنها نیست، بلکه براى اسلام است و ما باید حفظ کنیم آنهایى را که اسلام و جمهورى اسلامى را نگه داشته‌اند و بعد از این هم نگه خواهند داشت و حفظ آن به این است که زندگى ما عادى باشد.