است که انسان براى آنها بیاناتى بکند، ولى به حسب واقع و حظ واقعى مشکل است که کسى غیر از آنچه خوطب به، به اینطور مسائل برسد. هوالظاهر، هوالباطن خوب، وقتى دست ماها دادند گفتیم به اینکه هوالمظهر لکن مسأله این نیست. الله نورالسموات و الارض وقتى دست بشر عادى رسیده منور السموات و الارض معنا کردند، لکن مساله این نیست. در روایات هم همین طور است. ادعیه‌اى که از ائمه اطهار وارد شده است این هم یک سفره‌اى است پهن شده است براى اینکه همه از آن استفاده کنند، هر کس به مقدار فهمش و اکثراً چیزهایى است که عامه مردم از آن استفاده مى‌کنند و فقراتى در ادعیه هست که فلاسفه از آن استفاده مى‌کنند، فقراتى هست که عرفا از آن استفاده کنند، فقراتى هست که خاصه اولیاء باید از آن استفاده کنند. همین در دعاى عرفه‌اى که حضرت سیدالشهداء سلام الله علیه در روز عید خوانده، در روز عرفه خوانده اند، این دعا اکثراً چیزهایى است که اکثر بینندگان از آن استفاده مى‌کنند لکن در بین آن یک چیزهاى دیگرى هست که استفاده از او مشکل است حتى براى عرفاى بزرگ ایکون لغیرک الظهور حتى اینکه مالیس لک این تعبیر غیر از این است که هوالمظهر ایکون لغیرک الظهور مالیس لک یعنى ظهور همه از توست، ظهور توست متى غبت حتى تحتاج الى دلیل چه وقت غائب بودى؟ هیچ وقت غائب نبودى، از تو باید استدلال به دیگران بشود، نه از دیگران استدلال به تو و هکذا. این از نعمت‌هاى بزرگى است که براى بندگان خدا آمده است و هرکس به اندازه خودش از او استفاده مى‌کند و بسیارى هم هستند که گمان مى‌کنند استفاده کردند لکن واقع مطلب بسیار مشکل است، یعنى بعضى از امور است که تصدیقش آسان است لکن تصورش مشکل بعضى از مسائل هست که تصور، انسان نمى‌تواند بکند، لکن تصدیقش مى‌کند و مسائل که مال اهل معرفت است از اینجور مسائل هستند، تصدیق مى‌شود کرد به اینکه هوالظاهر لکن تصور هوالظاهر یک تصورى است که بسیار مشکل است مگر براى آنهایى که خاصه اولیا هستند و عید شریف قربان و اینکه همه را خواستند، فى الناس، فریاد بزن بین ناس که بیایند و بیایند به سوى تواى ابراهیم، و به سوى رسول خدا در وقتى که رسول خدا هست و به سوى ولى در وقتى که ولى هست به سوى او بیایند و به سوى او آمدن، به سوى خدا رفتن است نه اینکه به سوى او بیایند در مقابل به سوى خدا رفتن، به سوى او رفتن عین به سوى خدا رفتن است. از این جهت دعوت به این است که به سوى خدا بروند، لکن راه این است، طریق این است. و ابراهیم سلام الله علیه، عید براى او براى ذبیح الله است که ثمره وجود خودش را حاضر شد که فدا کند و براى رسول الله هم، براى ذبیح الله در این امت است که ذبیح الله هم، فدیه هم تفسیر شده است به بعضى از روایات به حضرت سیدالشهدا. ابراهیم تا آن حدى که حد فداکارى هست رفت، منتها خداى تبارک و تعالى براى او فدیه فرستاد و پیغمبر اکرم هم تا آن حدى که هست و و اصل هم آن امر شد براى اینکه ذبح واقع شد. و نمونه‌هایى از این مسائل در بین بشر هست، لکن با تفاوت بسیار زیاد که آن تفاوت‌ها مربوط به مراتب معرفت است.