کشورهاى خارجى بررس دقیق شده است و تنها راه نجات خودشان را این مى‌دانند که اسلام در این کشورها یا نباشد یا محتوا نداشته باشد. یا نباشد را خیلى مى‌دانند موفقیت پیدا نمى‌کنند، لکن محتوا نداشتن را موفق شده‌اند و امید توفیق هم دارند و اگر مسلمین بیدار نشوند و توجه نکنند، این امر و این برنامه دنبال مى‌شود.

رسول‌الله پایه سیاست را در دیانت گذاشته است

یکى از امور مهمى که همه، بسیارى از آقایان مى‌دانند، قضیه (که براى سلطه آنهاست) انزواى روحانیت از جامعه‌هاست و براى این امر نقشه‌هاى مختلف است از آن جمله جدایى سیاست از دیانت که مع‌الاسف این نقشه بسیار موثر بوده است و گرفته است و گرفتارى‌هاى مسلمین اکثراً، بلکه همه از این راه بیشتر بوده است تا راه‌هاى دیگر. الان هم بوق‌هاى استعمارى و آنهائى که سرسپرده استعمار هستند این فریاد را مى‌زنند و اسلام را از سیاست جدا مى‌دانند و براى مسلمان جایز نمى‌دانند که در سیاست دخالت کند و دامن مى‌زند به این حرف، به این مطلب، روحانیونى که وابسته به دولت‌ها هستند و دربارى هستند آنها دامن مى‌زنند به این مطلب، خصوصاً در این عصر و آقایان ائمه جمعه و جماعات و همه خطباى کشورهاى اسلامى باید این مطلب را به مردم برسانند که بنابر منطق این طایفه که مى‌گویند باید مسلمان در سیاست دخالت نکند و او را طرد مى‌کنند و لعن شاید بکنند باید رسول الله را طرد کنند.

رسول الله پایه سیاست را در دیانت گذاشته است. رسول الله صلى الله علیه و آله و سلم تشکیل حکومت داده است، تشکیل مراکز سیاست داده است و سایر خلفاى اسلام تا آنجائى که به انحراف کشیده نشده بود و در صدر اسلام، باید همه آنها را نفى کنند، باید آنها را این آخوندهاى دربارى و این سلاطین نوکرماب باید پیغمبر اکرم و خلفاى اسلام را طرد کنند و بگویند که آنها مسلم نبودند، براى اینکه آنها دخالت در سیاست کردند. سیاستى که در صدر اسلام بود یک سیاست جهانى بود. پیغمبر اسلام دستش را دراز کرده بود در اطراف عالم و عالم را داشت دعوت مى‌کرد به اسلام و دعوت مى‌کرد به سیاست اسلامى و حکومت تشکیل داد و خلفاى بعد حکومت تشکیل دادند. در صدر اسلام از زمان رسول خدا تا آنوقتى که انحراف در کار نبود، سیاست و دیانت توام بودند، این آخوندهاى دربارى و این به اصطلاح سلاطین آمریکائى یا شوروى یا باید پیغمبر و پیغمبران را و خلفاى پیغمبر و پیغمبران را تخطئه کنند یا باید خود و حکومت‌هاى خود را تخطئه کنند. امر دایر بین این دو است و از این خارج نیست. نمى‌شود منطقى که در مکه از سیاست ما را تخطئه مى‌کند و مسلمین را که مى‌خواهند شعار بر ضد ستمگران بدهند جلوگیرى مى‌کند و در سایر بلاد که بعضى از ائمه دربارى، ائمه (اگر باشد بینشان) جمعه دربارى و ائمه جمعه دربارى در یک دو راهى واقع هستند، هر کدام را مى‌خواهند اختیار کنند. یا اختیار کنند که اسلام را نه رسول الله و نه بعد از او خلفا و نه آنهائى که متصدیان امور اسلام بوده‌از اصحاب و از وابستگان به آنها در صدر اسلام آنها مسلم نیستند یا اقرار کنند که