آنها، آنها را مى‌ترساند، این مجالس عزا و این دستجات بود. در دفعه اول که مرا از قم گرفتند و بردند، در بین راه این بعضى از این مامورینى که بودند در آن اتومبیل من، مى‌گفت که ما آمدیم سراغ شما، از این چادرهائى که در قم بود مى‌ترسیدیم که مبادا اینها مطلع بشوند و ما نتوانیم انجام وظیفه کنیم. اینها که هیچ، قدرت‌هاى بزرگ از این چادرها مى‌ترسند، قدرت‌هاى بزرگ از این سازمانى که بدون اینکه دست واحدى در کار باشد که آنها را مجتمع کند، خود به خود ملت را به هم جوشانده‌اند در سراسر یک کشور، کشور پهناور، در ایام عاشورا و در دو ماه محرم و صفر و در ماه مبارک، این مجالس است که مردم را دور هم جمع کرده است. و اگر یک مطلبى بخواهد براى اسلام خدمتى بکند و شخصى بخواهد که مطلبى را بگوید، سرتاسر کشور به واسطه همین گویندگان و خطبا و ائمه جمعه و جماعت یکدفعه منتشر مى‌شود و اجتماع مردم در تحت این بیرق الهى، این بیرق حسینى، اسباب این مى‌شود که سازمان داده شده باشد. اگر قدرت‌هاى بزرگ در منطقه‌هاى خودشان بخواهند که یک اجتماعى ایجاد کنند، با فعالیت‌هاى زیادى که شاید چند روز یا چند دهه مى‌کنند، در یک شهرى، یک عده فرض کنید صدهزار نفرى، پنجاه‌هزار نفرى، با خرج‌هاى زیاد و زحمت‌هاى زیاد مجتمع مى‌شوند و به قول آن کسى که مى‌خواهد صحبت کند، گوش مى‌دهند لکن شما مى‌بینید که براى خاطر همین مجالسى که مردم را به هم پیوند داده است، این مجالس عزائى که مردم را به هم جوش داده است، به مجرد اینکه یک مطلبى پیش مى‌آید، در یک شهر نه، در سرتاسر کشور، تمام قشرهاى مردم و عزاداران حضرت سیدالشهدا مجتمع مى‌شوند و احتیاج به اینکه زیاد زحمت کشیده بشود و تبلیغات بشود، ندارد. با یک کلمه، وقتى مردم ببینند که این کلمه از حلقوم سیدالشهدا. سلام الله علیه بیرون مى‌آید، همه با هم مجتمع مى‌شوند. اینکه بعضى از ائمه (شاید امام باقر بوده، من الان خوب یادم نیست. مى‌فرماید که براى من یک نفر نوحه‌سرا در منا بگذارید که آنجا براى من گریه بکند و عزا بگیرد، نه این است که حضرت باقر سلام‌الله علیه احتیاج به این داشته است و نه اینکه براى او شخصاً فایده‌اى داشته است، لکن جنبه سیاسى این را ببینید، در منا آنوقتى که از همه اقطار عالم آدم مى‌آید آنجا، یک کسى بنشیند یا اشخاصى نوحه‌سرائى کنند براى امام باقر و جنایت کسانى که با او مخالفت کردند و او را مثلاً به شهادت رساندند، ذکر کند و این مساله موجى باشد در همه دنیا این مجالس عزا را دست کم گرفتند.

هیچ قدرتى نمى‌توانست 15 خرداد را بیافریند، مگر قدرت خون سیدالشهدا(ع)

شاید غربزده‌ها به ما مى‌گویند که ملت گریه و شاید خودى‌ها نمى‌توانند تحمل کنند که یک قطره اشک مقابل چقدر ثواب است، یک مجلس عزا چقدر ثواب دارد، نتواند هضم کنند و نتوانند هضم کنند آن چیزهائى که براى ادعیه ذکر شده است و آن ثواب‌هائى که براى دو سطر دعا ذکر شده است، نمى‌توانند این را ادراک کنند و هضم کنند. جهت سیاسى این دعاها و این توجه به خدا و توجه همه مردم را به یک نکته، این، این است که یک ملت را بسیج مى‌کند براى یک مقصد اسلامى. مجلس عزا نه براى این است که گریه بکنند براى سیدالشهدا و اجر ببرند، البته این هم هست. و دیگران را اجر