اینطور هستند که در یک شب تاریکى، اگر یک مرده‌اى در محلى باشد پیش او مى‌ترسند بخوابند و همه عقیده‌شان هم براى این است که مرده هیچ اثرى ندارند، هیچ کارى از او نمى‌آید، عقلشان مى‌گوید که مرده است، این مرده اصلاً حرکت ندارد تا بتواند به من ضرر بزند، عقل این را مى‌گوید، لکن این مطلب به قلب نرسیده، مرده‌شورها به واسطه تکرارى که کرده‌اند، عمل تکرار شده را به واسطه تکرار، آنها پیش مرده مى‌خوابند، هیچ برایشان چیزى نیست، این فرق ما بین ادراک عقلى و ایمان است. ادراک عقلى آدم مى‌کند تأثیر در آدم ندارد، تا ایمان نباشد، مسأله عقلى را قلبش نفهمیده باشد، باورش نیامده باشد، آن مسأله عقلى تأثیرش کم است.

ایمان عبارت از این است که آن مسائلى را که شما با عقلتان ادراک کرده‌اید آن مسائل را قلبتان هم به آن آگاه بشود، باورش بیاید، این محتاج به یک مجاهده‌اى است تا به قلب شما، بفهمید، بفهمید که همه عالم محضر خداست، محضر خداست، ما الان در محضر خدا نشسته‌ایم. اگر قلب ما این معنا را ادارک بکند ما الان در محضر خدا هستیم، همین مجلس محضر خداست، این را اگر ایمان انسان در آن راه پیدا نیست مؤمن بشود انسان به آن، قلب انسان بیابد این مطلب را، از معصیت کنار مى‌رود. تمام معصیت‌ها براى این است که انسان نیافته این مسائل را، برهان هم بر آن دارد، برهان عقلى هم قائم است به اینکه خداى تبارک و تعالى همه جا حاضر است، هم برهان است و هم همه انبیا گفته‌اند و هو معکم اینما کنتم قرآن است، آن با شماست، هر جا هستید آن با شماست، ما آن را از قرآن شنیده‌ایم، به برهان هم ثابت هست لکن به قلب ما نرسیده است. ما مثل مرده شور شده‌ایم تا حالا در این باب، ما مثل مردم عادى هستیم که مطلب نرسیده به قلبمان، تا اگر بخواهیم یک غیبت بکنیم، یک تهمت بزنیم، یک کار زشت بکنیم ببینیم محضر خداست، در محضر خدا که، محضر احترام دارد، انسان در محضر یک بزرگى که در نظر خودش بزرگ است، احترام مى‌کند از آن محضر. اگر یک نفر وقتى که در نظرتان بزرگ است پیش شما باشد، در محضر او کار خلاف نمى‌کنید چه رسد به اینکه در محضر او به او خلاف بکنید، کار خلاف مطلقاً آدم نمى‌کند در محضر یک کسى که ادراک کرده است که این بزرگ است، محترم است، چه رسد به این که در محضر آن محترم به خود آن محترم خلاف احترام بکند، محضر، محضر خداى تبارک و تعالى است عالم محضر است، تمام عالم محضر است، معصیت مخالفت با خود اوست، با آن کسى است که در محضرش هستیم.

بسازید، باید بسازیم خودمان را، جدیت کنید که این جهاد سازندگى را از خودتان شروع کنید، وقتى از خودتان شروع کردید هر کارى بکنید، این کارى است الهى وقتى خودتان را ساختید، تمام کارهایتان الهى مى‌شود، براى اینکه از ظلمت‌ها بیرون رفته‌اید، در نور وارد شده‌اید، همه اعمالتان نورانى مى‌شود حرف که مى‌زنید نور است، با گوش هم که مى‌شنوید نور است، با قلبتان هم ادراک مى‌کنید و با نور ادراک مى‌کنید، اصلاً شما شده‌اید نور.

انبیا آمدند که ما اشخاصى که از نور بهره‌اى نداریم و ظلمات به ما احاطه کرده است از هر طرف ما را، از این ظلمت‌هاى گوناگون نجات بدهند و برسانند به عالم‌