رأيت في المنام أني قلت لك ان القتال مع غير الإمام المفترض طاعته حرام مثل الميتة و الدم و لحم الخنزير، فقلت لي: نعم هو كذلك. فقال أبوعبداللّه‌ (ع): هو كذلك هو كذلك (51).

روايت كلينى با اين سند تا «بشير» صحيح است. البته مجلسى آن را مجهول توصيف كرده، ولى چون بشير در اين طبقه عنوان مشترك بين چند راوى است و يك مورد روايت سويد قلاء از بشير دهان نيز نمى‌تواند دليل باشد بر اين كه در اينجا هم او از بشير دهّان نقل كرده، لذا مشخص نيست كه در اينجا كدام بشير مراد است، افزون بر آنكه بشير دهان هم در كتب رجالى توثيق نشده است. (52) او از اصحاب امام صادق و امام كاظم(عليهماالسلام) است و تنها از طريق وقوع آن در اسناد كتاب كامل الزيارات مشمول توثيق ابن قولويه است و اطلاق كلام او نيز نمى‌تواند وثاقت يكايك روات موجود در اسناد اين كتاب را اثبات كند، پس روايت از نظر سند قابل اعتماد نيست .

اما روايت دلالت مى‌كند جهاد در ركاب امامى كه اطاعتش واجب نيست، مثل مردار و خون و گوشت خوك حرام است و امام نيز چنين مطلبى را كه راوى در عالم خواب از امام شنيده، تصديق مى‌كند.

استدلال به اين روايت براى «اشتراط اذن امام معصوم» مبتنى بر اين است كه مقصود از «الإمام المفترض طاعته»، امام معصوم باشد و شامل فقيه عادل نشود. اما اگر كسى اين تعبير را عام بداند ـ يعنى پيشوايى كه به حكم شرع پيروى از فرامين او واجب است ـ شامل فقيه عادل در عصر غيبت نيز خواهد شد و روايت «اشتراط اذن معصوم» را ثابت نمى‌كند، بلكه فقط «اشتراط اذن رهبرى» را ثابت مى‌كند ـ چه امام معصوم باشد و چه فقيه عادل ـ و صرفاً دلالت دارد كه جهاد