محدودى باشد و در زمان طولانى عصر غيبت و بخش زيادى از عصر حضور ائمه(ع) تعطيل شود؟ چنين ادعايى، نيازمند دليل و مستندى قوى است و در آيات قرآن چنين چيزى به چشم نمى‌خورد. از اين رو، مقتضاى آيات قرآن، عموميت جهاد در عصر غيبت و عدم اختصاص آن به عصر و زمان خاصى است. هيچ يك از قائلان به «اشتراط اذن امام معصوم» به قرآن كريم استناد نكرده‌اند، بلكه بر عكس قائلان به عدم اشتراط به عمومات قرآن تمسك جسته‌اند. (49)

آيت اللّه‌ خويى كه جهاد ابتدايى را در عصر غيبت مشروع دانسته، معتقد است كه اختصاص دادن حكم جهاد به زمان محدودى چون عصر حضور معصوم، با اهتمام ويژه قرآن به امر جهاد، بى آنكه آن را به زمان معينى محدود كند، سازگار نيست. (50)

بنابراين آيات جهاد از نظر زمان محدوديتى ندارند و شامل عصر غيبت نيز مى‌شوند؛ اما اگر در روايات دليلى بر «اشتراط اذن معصوم» و در نتيجه محدود بودن جهاد ابتدايى به عصر حضور داشته باشيم، اين روايات با عموم آيات جهاد تعارض پيدا مى‌كنند و طبعاً عموم آنها را تخصيص مى‌زنند و حكم جهاد در آيات منحصر به عصر حضور خواهد بود. اما آيا چنين دليلى در روايات هست؟ پاسخ سؤال پس از بررسى روايات روشن مى‌شود.

ج) احاديث

حديث اوّل

محمد بن يعقوب عن محمد بن يحيى عن محمد بن الحسين عن على بن النعمان عن سويد القلاء عن بشير عن أبى عبداللّه‌(ع)، قال: قلت له: إنى