responsiveMenu
فرمت PDF شناسنامه فهرست
   ««صفحه‌اول    «صفحه‌قبلی
   جلد :
صفحه‌بعدی»    صفحه‌آخر»»   
   ««اول    «قبلی
   جلد :
بعدی»    آخر»»   
نام کتاب : فقه اهل بیت علیهم السلام - فارسی نویسنده : موسسه دائرة المعارف فقه اسلامی    جلد : 53  صفحه : 170

از اين عبارت نيز اشتراط امر امام معصوم استفاده مى‌شود؛ چنان كه حضور و اذن امام شرط وجوب است، نه شرط جواز و مشروعيت.

5 ـ يحيى بن سعيد حلى در الجامع للشرايع مى‌گويد:

وجوبه على... بشرط حضور إمام الأصل داعياً إليه أو من يؤمّره و هو محرم من دون إذنه (7).

6 و 7. علامه حلى در قواعد الاحكام و منتهى المطلب، و محقق ثانى در جامع المقاصد و حاشية ارشاد الاذهان مى‌گويد:

إنما يجب بشرط الإمام أو نائبه... و فى الرباط فضل كثير ـ و هو الإقامة فى الثغر لتقوية المسلمين على الكفار ـ و لا يشترط فيه الإمام لأنه لايشمل قتالاً بل حفظاً و اعلاماً..... و لو نذر المرابطة وجب عليه الوفاء سواء كان الإمام ظاهراً أو مستوراً (8).

مراد از «امام» در اين عبارت، امام معصوم است و نايب هم نايب خاص او است و قرينه‌اش عبارت علامه در بحث مرابطه است، حتى محقق نيز بدون اشاره به اين قرينه، صدر عبارت را چنين تفسير كرده:

«المراد نائبه المنصوب بخصوصه حال ظهور الإمام و تمكنه، لا مطلقاً» (9).

محقق ثانى در «حاشية ارشاد الاذهان» نيز همين تفسير را ارائه كرده: «المراد من نصبه الإمام حال ظهوره للجهاد أو لأمور تشمل الجهاد لا مطلق من نصبه» (10).


(7) همان، ص233.
(8) قواعد الاحكام، ج1، ص478 ـ 479. عبارت علامه در منتهى قرائن بهترى دارد كه نشان مى‌دهد او «اذن امام معصوم» يا نايب خاص او را معتبر مى‌داند. تذكره نيز عبارتى شبيه به عبارت منتهى و قواعد دارد.
(9) جامع المقاصد، ج3، ص370.
(10) حياة المحقق الكركى، ج3، ص370.


نام کتاب : فقه اهل بیت علیهم السلام - فارسی نویسنده : موسسه دائرة المعارف فقه اسلامی    جلد : 53  صفحه : 170
   ««صفحه‌اول    «صفحه‌قبلی
   جلد :
صفحه‌بعدی»    صفحه‌آخر»»   
   ««اول    «قبلی
   جلد :
بعدی»    آخر»»   
فرمت PDF شناسنامه فهرست