به خاطر
بياور زمانى را كه پروردگارت از پشت و صلب فرزندان آدم، ذريه آنها را برگرفت و
آنها را گواه بر خويشتن ساخت (و فرمود:) آيا من پروردگار شما نيستم؟! گفتند آرى،
گواهى مىدهيم (چرا چنين كرد؟) براى اينكه در روز رستاخيز نگوئيد ما از اين غافل
بوديم (و از پيمان فطرى توحيد و خداشناسى بىخبر).
در اين آيه،
سخن از پيمانى است كه به طور سربسته از فرزندان آدم گرفته شده، اما اين پيمان
چگونه بوده است؟
منظور از اين
عالم و اين پيمان همان «عالم استعدادها» و «پيمان فطرت» و تكوين و آفرينش است، به
اين ترتيب كه به هنگام خروج فرزندان آدم به صورت «نطفه» از صلب پدران به رحم
مادران كه در آن هنگام ذراتى بيش نيستند خداوند استعداد و آمادگى براى حقيقت توحيد
به آنها داده است، هم در نهاد و فطرتشان اين سرّ الهى به صورت يك حس درون ذاتى به
وديعه گذارده شده است و هم در عقل و خردشان به صورت يك حقيقت خود آگاه!.
بنابراين همه
افراد بشر داراى روح توحيدند و سؤالى كه خداوند از آنها كرده به زبان تكوين و
آفرينش است و پاسخى كه آنها دادهاند نيز به همين زبان است.
نام کتاب : يكصد و هشتاد پرسش و پاسخ نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 1 صفحه : 89