نام کتاب : يكصد و هشتاد پرسش و پاسخ نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 1 صفحه : 571
به عبارت ديگر انسان به وسيله دعا توجه و شايستگى بيشترى براى درك فيض خداوند
پيدا مىكند، بديهى است كوشش براى تكامل و كسب شايستگى بيشتر عين تسليم در برابر
قوانين آفرينش است، نه چيزى بر خلاف آن.
از همه گذشته «دعا» يك نوع عبادت و خضوع و بندگى است، و انسان به وسيله دعا
توجه تازهاى به ذات خداوند پيدا مىكند، و همانطور كه همه عبادات اثر تربيتى دارد
دعا هم داراى چنين اثرى خواهد بود.
و اينكه مىگويند: «دعا فضولى در كار خدا است! و خدا هر چه مصلحت باشد انجام
مىدهد» توجه ندارد كه مواهب الهى بر حسب استعدادها و لياقتها تقسيم مىشود، هر
قدر استعداد و شايستگى بيشتر باشد سهم بيشترى از آن مواهب نصيب انسان مىگردد.
لذا مىبينيم امام صادق عليه السلام مىفرمايد: ان عند الله عزّ و جلّ منزلة لا تنال الا بمسألة: «در نزد خداوند مقاماتى است كه بدون دعا كسى به آن نمىرسد»! [1].
دانشمندى مىگويد: «وقتى كه ما نيايش مىكنيم خود را به قوه پايانناپذيرى كه
تمام كائنات را به هم پيوسته است متصل و مربوط مىسازيم» [2].
و نيز مىگويد: «امروز جديدترين علم يعنى روانپزشكى همان چيزهائى را تعليم
مىدهد كه پيامبران تعليم مىدادند، چرا؟ به علت اينكه روان پزشكان دريافتهاند كه
دعا و نماز و داشتن يك ايمان محكم به دين، نگرانى و تشويش و هيجان و ترس را كه
موجب نيم بيشترى از ناراحتيهاى ما است برطرف مىسازد» [3][4].
[1]- اصول كافى جلد 2 صفحه 338 باب
فضل الدعاء و الحث عليه حديث 3.