و گروهى مراقبان اعمال بشرند (سوره انفطار- 10 تا 13).

گروهى حافظان انسان از خطرات و حوادثند (انعام- 61).

و گروهى مأمور عذاب و مجازات اقوام سركشند (هود 77).

و گروهى امداد گران الهى نسبت به مؤمنان در جنگها هستند (احزاب- 9).

و بالاخره گروهى مبلغان وحى و آورندگان كتب آسمانى براى انبياء مى‌باشند (نحل- 2) كه اگر بخواهيم يك يك از وظائف و مأموريتهاى آنها را بر شمريم بحث به درازا مى‌كشد.

4- آنها پيوسته مشغول تسبيح و تقديس خداوند هستند، چنانكه در آيه 5 سوره شورى مى‌خوانيم: وَ الْمَلائِكَةُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَ يَسْتَغْفِرُونَ لِمَنْ فِي الْأَرْضِ: «فرشتگان تسبيح و حمد پروردگار خود را بجا مى‌آورند و براى كسانى كه در زمين هستند استغفار مى‌كنند».

5- با اين حال انسان به حسب استعداد تكامل از آنها برتر و والاتر است تا آنجا كه همه فرشتگان بدون استثناء بخاطر آفرينش آدم به سجده افتادند و آدم معلم آنها گشت (آيات 30- 34 سوره بقره).

6- آنها گاه به صورت انسان در مى‌آيند، و بر انبياء و حتى غير انبياء ظاهر مى‌شوند، چنانكه در سوره مريم مى‌خوانيم: فرشته بزرگ الهى به صورت انسان موزون بر مريم ظاهر شد: فَأَرْسَلْنا إِلَيْها رُوحَنا فَتَمَثَّلَ لَها بَشَراً سَوِيًّا: (مريم- 17).

در جاى ديگر به صورت انسانهائى بر ابراهيم و بر لوط ظاهر شدند (هود- 69 و 77).

حتى از ذيل اين آيات استفاده مى‌شود كه قوم لوط نيز آنها را در همان اشكال موزون انسانى ديدند (هود- 78).

آيا ظهور در چهره انسان، يك واقعيت عينى است؟ يا به صورت تمثل و تصرف در قوه ادراك؟ ظاهر آيات قرآن معنى اول است، هر چند بعضى از مفسران بزرگ معنى دوم را برگزيده‌اند.