اين عمل چند بار در شبانه روز تكرار مى‌گردد، هنگامى كه صبح از خواب برمى‌خيزد در ياد او غرق مى‌شود.

در وسط روز هنگامى كه غرق زندگى مادى شده ناگهان صداى تكبير مؤذن را مى‌شنود، برنامه خود را قطع كرده، به درگاه او مى‌شتابد، و حتى در پايان روز و آغاز شب پيش از آنكه به بستر استراحت رود با او راز و نياز مى‌كند و دل را مركز انوار او مى‌سازد.

از اين گذشته به هنگامى كه آماده مقدمات نماز مى‌شود خود را شستشو مى‌دهد پاك مى‌كند، حرام و غصب را از خود دور مى‌سازد و به بارگاه دوست مى‌رود همه اين امور تأثير بازدارنده در برابر خط فحشاء و منكرات دارد.

منتها هر نمازى به همان اندازه كه از شرايط كمال و روح عبادت برخوردار است نهى از فحشاء و منكر مى‌كند، گاه نهى كلّى و جامع و گاه نهى جزئى و محدود.

ممكن نيست كسى نماز بخواند و هيچ‌گونه اثرى در او نبخشد هر چند نمازش صورى باشد هرچند نمازگزار آلوده به گناه باشد، البته اين گونه نماز تأثيرش كم است، اين گونه افراد اگر همان نماز را نمى‌خواندند از اين هم آلوده‌تر بودند.

روشنتر بگوئيم: نهى از فحشاء و منكر سلسله مراتب و درجات زيادى دارد و هر نمازى به نسبت رعايت شرايط داراى بعضى از اين درجات است.

در حديث از پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله مى‌خوانيم: كه جوانى از انصار نماز را با پيامبر صلى الله عليه و آله ادا مى‌كرد اما با اين حال آلوده گناهان زشتى بود اين ماجرا را به پيامبر صلى الله عليه و آله عرضه داشتند فرمود: ان صلاته تنهاه يوماً: «سرانجام نمازش روزى او را از اين اعمال پاك مى‌كند». [1]

4- اين اثر نماز به قدرى اهميت دارد كه در بعضى از روايات اسلامى به عنوان معيار سنجش نماز مقبول و غير مقبول از آن ياد شده، چنانكه امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد: من احب ان يعلم اقبلت صلاته ام لم تقبل؟ فلينظر: هل منعت صلاته‌

[1]- مجمع البيان ذيل آيه 45 سوره عنكبوت‌