77- بحث امامت از چه زمانى آغاز شد؟

بعد از پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله، بر سر جانشينى آن حضرت گفتگو در گرفت، گروهى معتقد بودند پيامبر صلى الله عليه و آله براى خود جانشينى تعيين نكرد، و اين امر را بر عهده امت گذاشت كه آنها بنشينند و در ميان خود رهبرى برگزينند، رهبرى كه امر حكومت را به دست گيرد، و به عنوان نماينده مردم بر مردم حكومت كند، هر چند اين نمايندگى هرگز صورت نگرفت، بلكه در يك مرحله تنها گروه كوچكى از صحابه خليفه را برگزيدند، و در مرحله ديگر، گزينش خليفه شكل انتصابى داشت، و در مرحله سوم اين گزينش تنها بر عهده يك شوراى شش نفرى كه همگى انتصابى بودند گذارده شد.

طرفداران اين طرز فكر را «اهل سنت» مى‌نامند.

گروه ديگرى معتقد بودند امام و جانشين پيامبر صلى الله عليه و آله بايد از سوى خدا تعيين گردد، چرا كه او بايد همچون خود پيامبر صلى الله عليه و آله معصوم از گناه و خطا، و داراى علم فوق العاده‌اى باشد تا بتواند رهبرى معنوى و مادى امت را بر عهده گيرد، اساس اسلام را حفظ كند، و مشكلات احكام را تبيين نمايد و دقايق قرآن را شرح دهد و اسلام را تداوم بخشد.

اين گروه را «اماميه» يا «شيعه» مى‌نامند، و اين واژه از احاديث معروف پيامبر صلى الله عليه و آله گرفته شده است.