به هر حال مسأله انفجار و انشقاق در كرات آسمانى امرى بى‌سابقه نيست، و هرگز از نظر علم محال نمى‌باشد، تا گفته شود اعجاز به محال تعلّق نمى‌گيرد.

اينها همه در مورد انشقاق است ولى بازگشت آن، به حال معمولى، بر اثر نيروى جاذبه‌اى كه ميان دو قطعه وجود دارد كاملًا امكان‌پذير است.

گرچه در هيئت قديم كه بر محور عقيده «بطلميوس» و افلاك نه‌گانه پوست‌پيازى‌اش، دور مى‌زد، چنان اين افلاك بلورين به هم پيوسته بودند كه خرق و التيام آنها از نظر جمعى محال بود، و لذا پيروان اين عقيده هم معراج جسمانى را منكر بودند، و هم شق القمر را، چرا كه موجب شكافته شدن و سپس التيام در افلاك بود، ولى امروز كه فرضيه هيئت بطلميوسى به دست افسانه‌ها و اسطوره‌هاى خيالى سپرده شده، و اثرى از آن افلاك نه‌گانه باقى نمانده زمينه‌اى براى اين سخنان باقى نيست.

شايد اين نكته نياز به يادآورى ندارد كه شق القمر، تحت يك عامل طبيعى معمولى صورت نگرفت، بلكه جنبه اعجاز داشت، ولى چون اعجاز به محالات تعلق نمى‌گيرد منظور در اينجا بيان امكان اين مطلب بود (دقت كنيد). [1]

[1]- نمونه 23/ 9. و 13