سخنى از حضرت آية الله العظمى مكارم شيرازى پيرامون كتاب‌

سؤال هميشه كليد گنجينه علوم و دانشهاى بشرى بوده است.

افراد و ملتهايى كه كمتر سؤال مى‌كنند سهم كمترى از اين گنجينه بزرگ دارند.

اساساً سؤال كردن و پاسخ شنيدن حق هر انسانى است و كسى را نمى‌توان از اين حق منطقى محروم كرد.

قرآن مجيد به طور مكرر بر اين مطلب تأكيد نهاده كه از اهل علم و دانش سؤال كنيد آنچه را نمى‌دانيد فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ*

گستردگى اين دستور قرآنى نشان مى‌دهد كه اسلام هيچ حدّ و مرزى را براى سؤال كردن به رسميت نمى‌شناسد و به مسلمانان و حتى غير مسلمانان (چون روى سخن در آيه به غير مسلمانان است هر چند مفهوم آن عام است) اجازه مى‌دهد هر گونه سؤالى را در هر امرى از مسائل مختلف عقيدتى، اجتماعى، اخلاقى، سياسى و غير آنها دارند با آگاهان مطرح كنند.

بديهى است طرح سؤالات انحرافى به منظور تخريب اعتقادات و افكار سازنده يا ايجاد تشويش و تزلزل در افكار عمومى، يا جدال و مراء و لجاجت و تعصب از اين قاعده مستثنى است، چرا كه اينها در واقع سؤال نيست، برنامه‌هاى مخرب غير انسانى است در لباس سؤال.

به هر حال از آنجا كه قرآن مجيد يك دائرة المعارف بزرگ پيرامون معارف الهى و مسائل انسانى است در جاى جاى آن به تناسب آيات مختلف سؤالاتى مطرح‌