32- چرا هنگام دعا دست به سوى آسمان برمى‌داريم؟

غالباً اين سؤال براى توده مردم مطرح است كه در عين اينكه خداوند، مكان و محلى ندارد چرا هنگام دعا كردن چشم به آسمان مى‌دوزيم؟ و دست به سوى آسمان بلند مى‌كنيم؟ مگر العياذ باللّه خداوند در آسمانها است؟

اين سؤال را در عصر ائمه هدى عليهم السلام نيز مطرح كرده‌اند، از جمله مى‌خوانيم كه «هشام بن حكم» مى‌گويد: زنديقى خدمت امام صادق عليه السلام آمد و از آيه‌ الرَّحْمنُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوى‌ سؤال كرد.

امام عليه السلام ضمن توضيحى فرمود: خداوند متعال، نياز به هيچ مكانى و هيچ مخلوقى ندارد، بلكه تمام خلق محتاج او هستند.

سؤال‌كننده عرض كرد: پس تفاوتى ندارد كه (به هنگام دعا) دست به سوى آسمان بلند كنيد يا به سوى زمين پائين آوريد؟!

امام (ع) فرمود: اين موضوع، در علم و احاطه و قدرت خدا يكسان است (و هيچ تفاوتى نمى‌كند) ولى خداوند متعال دوستان و بندگانش را دستور داده كه دستهاى خود را به سوى آسمان، به طرف عرش بردارند، چرا كه معدن رزق آنجا است، ما آنچه را قرآن و اخبار رسول خدا صلى الله عليه و آله اثبات كرده است، تثبيت مى‌كنيم، آنجا كه فرمود: دستهاى خود را به سوى خداوند متعال برداريد، و اين سخنى است كه تمام امّت بر آن اتفاق نظر دارند [1]

[1]- «بحار جلد 3 صفحه 330- توحيد صدوق صفحه 248 حديث 1 باب 36 «باب الرد على الثنوية و الزنادقة».