درس بيست و هفتم: نشانه‌هاى انسان‌هاى بهشتى‌

امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد:

إِنَّ لِا هْلِ الْجَنَّةِ أرْبَعَ عَلاماتٍ: وَجْهٌ مُنْبَسِطٌ وَلِسانٌ فَصِيْحٌ وَقَلْبٌ رَحِيْمٌ وَيَدٌ مُعْطِيَةٌ [1]

ترجمه‌

بهشتيان چهار نشانه دارند: روى گشاده، زبان گويا و صريح، قلب پر از محبّت، و دست دهنده.

شرح كوتاه‌

اصيل‌ترين مكتب‌هاى انسانى آن است كه فرد را در دل اجتماع ببيند و اجتماع را پرورش دهنده افراد ارزنده، زيرا كه اجتماع سرچشمه همه بركات معنوى و مادى است.

حديث بالا كه نشانه‌هاى مردم سعادتمند و بهشتى را بازگو مى‌كند چهار موضوع را يادآورى كرده كه همگى مربوط به استحكام پيوندهاى اجتماعى و پاشيدن بذر عواطف انسانى در سرزمين اجتماع است:

روهاى گشاده و پر از مهر و صفا، زبان‌هاى نرم و محبّت‌آميز و در عين حال صريح و گويا، قلب‌هايى كه براى انسان‌ها بتپد، دست‌هايى كه از كمك باز نمى‌ايستند، آرى اينهاست نشانه‌هاى انسان‌هاى بهشتى!

[1] از كتاب ارشاد القلوب.