درس صد و چهل و سوّم: بالاتر از نعمت‌

امام هادى عليه السلام مى‌فرمايد:

الشّاكِرُ اسْعَدُ بِالشُّكرِ مِنْهُ بِالنِّعْمَةِ التَّى اوجَبَتِ الشُّكْرَ لِانَّ النَّعَمَ مَتاعٌ وَالشُّكْرَ نِعَمٌ وَ عُقْبى‌ [1]

ترجمه‌

آن كس كه شكر نعمت گويد سعادتش به خاطر شكرش از سعادتش به خاطر آن نعمت بيشتر است، زيرا نعمت‌ها وسيله زندگى اين جهانند و شكر سرمايه اين جهان و آن جهان.

شرح كوتاه‌

با توجه به اين حقيقت كه شكر تنها قدردانى با زبان نيست؛ بلكه قدردانى عملى است و هر نعمتى را به جا مصرف كردن، روشن مى‌شود كه شكر نعمت، بركات و سعادت‌هايى به بار مى‌آورد كه خود نعمت در برابر آن ناچيز است، نعمت‌ها را در مسير رضاى خدا و خشنودى بندگان او به كار گرفتن، هم سرمايه افتخار اين جهان و هم سعادت جاويدان آن جهان است؛ در حالى كه اگر به نعمت بنگرى به تنهايى ممكن است جز يك موهبت مادى نباشد پس شكر از خود نعمت بالاتر و ارزنده‌تر است!

[1] تحف العقول، صفحه 362.