درس صد و يازدهم: طراوت قرآن‌

امام على بن موسى الرضا عليه السلام فرمود:

انَّ اللَّهَ تَعالَى‌ لَمْ يَجْعَلِ الْقُرآنَ لِزّمانٍ دُوْنَ زمانٍ وَلا لِناسٍ دُوْنَ ناسٍ فَهُوَ فِى كُلِّ زَمان جَديدٌ وَعِنْدَ كُلِّ قَوْمٍ غَضٌّ الى يَوْمِ الْقِيامَةِ [1]

ترجمه‌

خداوند قرآن را براى زمان خاصى قرار نداده و نه براى جمعيّت خاصى، و لذا در هر زمانى تازه و نزد هر جمعيّتى با طراوت است.

شرح كوتاه‌

سخن فوق را امام عليه السلام در پاسخ كسى فرمود كه سؤال كرده بود چرا قرآن با تكرار مطالعه و تلاوت و نشر كهنه نمى‌شود؟ امام با اين گفتار اشاره پرمعنايى به اين حقيقت مى‌كند كه قرآن مخلوق جهان ماده و افكار زودگذر و متغير بشر نيست كه گرد و غبار فرسودگى با گذشت زمان روى آن بينشيند، بلكه از علم و دانش خداوند بزرگى سرچشمه گرفته كه وجودش ازلى و ابدى است و لذا هر چه آن را بخوانند تازه‌تر و جالب‌تر است- و راستى يكى از نشانه‌هاى عظمت قرآن همين نشانه است.

[1] سفينة البحار، جلد 2، صفحه 413.