كوفه را بر ديگر شهرها، و مؤمنين آن را بر مؤمنان ساير سرزمينها حجّت قرار داد. و شهر قم را بر ساير شهرها و مردم آن را بر همه اهالى شرق و غرب عالم، از جن و انس، حجّت قرارداد. خداوند شهر قم و مردم آن را مستضعف و ناتوان رها نكرده، بلكه به آنان توفيق داده و آنها را تأييد كرده است. روزگارى خواهد آمد كه شهر قم و مردمان آن بر ديگر مردمان حجت باشند. آن روزگار در زمان غيبت قائم ماست تا زمان ظهورش. اگر چنين نبود زمين، اهل خود را در كامش فرو مى‌برد. فرشتگان بلايا را از قم و مردم قم دور مى‌كنند. هيچ ستمگرى قصد بدى نسبت به آنان نكند، مگر آن‌كه درهم‌شكننده ستمگران او را در هم شكند». [1]

[1]. بحارالانوار، ج 60، ص 213، ح 22