كردند و براى ترويج وهّابيگرى، و در واقع كشورگشايى، دست به كشتار و خونريزى عجيبى زدند و اموال زيادى را به تاراج بردند.

بعد از وفات محمّد بن عبد الوهّاب پادشاهان سعودى برنامه‌هاى او را دنبال كردند و دايره حكومت خود را گسترش دادند و بر تمام نجد و حجاز سلطه يافتند.

از جمله اعمال بسيار وحشتناكى كه در تاريخ وهّابيّت ثبت شده و حتّى مورّخان وهّابى نيز به آن اعتراف كرده‌اند، قتل عام عجيب مردم «طائف» و از آن وحشتناك‌تر قتل عام مردم «عراق و كربلا» بود.

وهّابى‌ها در تاريخ 1216 به بعد (حدود ده سال بعد از فوت محمّد بن عبد الوهّاب) به منظور جلب غنايم و كشورگشايى و در ظاهر براى نشر توحيد (توحيد به زعم خودشان) چند بار به «كربلا» و نجف حمله كردند؛ يك بار با استفاده از فرصتى كه به خاطر ايّام زيارتى على عليه السلام پيش آمده بود و بسيارى از اهل كربلا، به نجف مشرّف شده بودند، حمله غافلگيرانه‌اى به كربلا كردند، ديوار شهر را خراب نمودند و به شهر وارد شده و هزاران نفر از مردم كوچه و بازار و زنان و كودكان را به قتل رساندند و هر چه بر سر راه خود يافتند غارت كردند. به حرم امام حسين عليه السلام كه نفايس زيادى داشت حمله‌ور شدند و آن را ويران كردند و تمام جواهرات و نفايس را با خود بردند.

بعضى عدد كشتگان را يكصد و پنجاه هزار تن! نوشته‌اند و مى‌گويند جوى خون در كوچه‌هاى كربلا به راه افتاد و جالب اين كه‌