ب- شرك در قرآن‌

قرآن مجيد درباره شرك و بت‌پرستى مطالب فراوانى مطرح كرده، و در بعضى از آيات تعبيرات و مضامين هولناكى در مورد شرك به كار برده، كه درباره هيچ گناه ديگرى به كار نرفته است. به چند نمونه آن توجّه كنيد:

1- در آيه 116 سوره نساء مى‌خوانيم:

إِنَّ اللَّهَ لَايَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ مَا دُونَ ذَلِكَ لِمَنْ يَشَاءُ وَ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلالًا بَعِيداً

خداوند، شرك به او را نمى‌آمرزد؛ (ولى) كمتر از آن را براى هر كس بخواهد (و شايسته بداند) مى‌آمرزد، و هر كس براى خدا همتايى قرار دهد، در گمراهى دورى افتاده است.

طبق اين آيه شريفه، انسان با هر گناهى از دنيا برود احتمال آمرزش و غفرانش مى‌رود. ولى اگر خداى ناكرده مشرك از دنيا برود، هيچ اميدى به نجاتش نيست، و شفاعت هيچ شفاعت كننده‌اى مفيد به حالش نخواهد بود!

2- خداوند متعال در آيه 72 سوره مائده يكى ديگر از محروميّتهاى مشركان را چنين بيان مى‌كند:

مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدْ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَيْهِ الْجَنَّةَ وَ مَأْواهُ النَّارُ وَ مَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنْصَارٍ

هر كس شريكى براى خدا قرار دهد، خداوند بهشت را بر او حرام كرده است؛ و جايگاه او دوزخ است؛ و ستمكاران، يار و ياورى ندارند.

آرى، بهشت جايگاه موحّدان و يكتاپرستان است، و بر مشركان حرام مى‌باشد.

3- نهايت سقوط و بدبختى مشركان، در آيه 31 سوره حج، اين گونه به تصوير كشيده شده است:

وَ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَكَأَ نَّمَا خَرَّ مِنَ السَّمَاءِ فَتَخْطَفُهُ الطَّيْرُ أَوْ تَهْوِي بِهِ الرِّيحُ فِي مَكَانٍ سَحِيقٍ‌