الى اللَّه» و منظورش از «احرام مى‌بندم» بناگذارى بر تحريم كارهاى مزبور بر خويش است.

مسأله 95- لازم نيست نيّت را بر زبان جارى كند، بلكه كافى است چنين قصدى در دل او باشد، ولى بهتر است علاوه بر قصد باطنى، بر زبان نيز جارى سازد.

مسأله 96- مستحبّ است ولىِّ طفلِ غير مميّز، يا هر كسى كه عهده‌دار كارهاى كودك است او را محرم كند، و لباس احرام بر وى بپوشاند، و از طرف او نيّت كند؛ يعنى به هنگام عمره مفرده بگويد: «اين طفل را محرم مى‌كنم به عمره مفرده قربة الى اللَّه» و در صورت امكان او را وادار كند كه لبّيك بگويد، و اگر توانايى ندارد خودش از طرف او لَبّيك بگويد؛ امّا اگر ولىّ مى‌ترسد كه نتواند وظائف مربوط به كودك را بدرستى انجام دهد، بهتر است از محرم كردن وى صرفنظر كند.

مسأله 97- هرگاه در موقع نيّت احرام قصد شكستن بعضى از محرّمات را داشته باشد (مثل اين كه در همان موقع در حال سفر باشد، و بدون ضرورت زير سقف اتومبيل يا هواپيما قرار گيرد) براى احرام او خالى از اشكال نيست، و اگر در آغاز نيّت‌