فصل دوّم: حجّ نيابتى‌

مسأله 111- جايز است از طرف ميّت كسى را براى حجّ واجب، يا مستحب اجير كنند؛ امّا از طرف كسى كه زنده است فقط براى حجّ مستحبّى مى‌توان اجير كرد، مگر نسبت به كسانى كه حج بر آنها واجب شده، و بر اثر كوتاهى آن را بجا نياورده‌اند، و اكنون به خاطر بيمارى يا پيرى و ناتوانى قادر بر حج نيستند، در اين صورت واجب است نايب بگيرند؛ امّا اگر زمانى استطاعت مالى پيدا كرده كه استطاعت جسمى نداشته، و يا راه براى او باز نبوده، حج بر وى واجب نيست، و گرفتن نايب نيز واجب نمى‌باشد؛ نه در حيات، نه بعد از مرگ او.

مسأله 112- كسى كه حج بر او مستقر شده، يعنى سال اوّل با داشتن استطاعت از تمام جهات به حج نرفته، اگر بعداً به واسطه بيمارى، يا پيرى، قدرت رفتن را از دست بدهد، يا براى او بسيار مشقّت داشته باشد، واجب است نايب بگيرد، مشروط بر اين كه اميد خوب شدن و قدرت پيدا كردن در آينده را نداشته باشد، و احتياط واجب آن است كه در اوّلين فرصت اين كار را انجام دهد.