بيان مى‌كند:

1- بايد اطرافيان او انسان‌هاى صالحى باشند. در زمان حضرت على عليه السلام صحابى مقدّس و علاقه‌مند به اسلام، در اطراف على عليه السلام و منافق‌ها و تفاله‌هاى زمان جاهليّت، اطراف معاويه بودند.

اين ويژگى در جوانان بسيار مهم است، وقتى با افراد پاكدامن رفيقند، همه چيزشان اصلاح مى‌شود، «الإِنْسَانُ عَلَى دِيْنِ خَلِيلِهِ وَ رَفِيقِهِ؛ انسان با دوست خود هم كيش و هم آيين است» اين همان حالتى است كه در روانشناسى به آن «محاكات» مى‌گويند كه به معناى جذب خصوصيّات از همنشينان است كه در موارد بسيارى غير ارادى است و به خصوص اين حالت در جوانان قوى‌تر است.

در آيات و روايات سخن در اين زمينه بسيار است. قرآن مجيد مى‌فرمايد:

«وَ قَيَّضْنَا لَهُمْ قُرَنَاءَ فَزَيَّنُوا لَهُمْ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ مَا خَلْفَهُمْ‌؛ ما براى آنها، هم نشينانى (زشت سيرت) قرار داديم كه زشتيها را از پيش رو و پشت سر آنها در نظرشان جلوه دادند» [1]

دوستان ناباب براى گمراه كردن انسان هيچ‌گاه نمى‌گويند كه اين كار بد است و مرتكب شو، بلكه مى‌گويند اشكالى نداشته و كار بدى نيست و يا راهى به سوى خداست، اين همان كار شيطان است كه براى گمراه كردن انسان، زشت را زيبا و زيبا را زشت جلوه مى‌دهد.

[1] سوره فصّلت، آيه 25.