وقتى از شهرى به شهر ديگر مى‌رفتند، زير سايه باغ‌ها بودند تا آنجا كه ناشكرى كردند و گفتند: خدايا بين فقرا و اغنياى ما جدايى بيانداز، كه اين جمله باعث شد خداوند آنها را عذاب كند. خدا وقتى مى‌خواهد اقوام بزرگ را عذاب كند با كوچكترين مخلوقات عذاب مى‌كند. در مورد قوم صبا هم خداوند مقاومت سدّ آنها را با چند عدد موش صحرايى به هم زد و آب سرازير شد و تمام باغ‌ها و شهر را فرا گرفته و نابود كرد كه اين عذاب در سايه ناشكرى بود.

گام اوّل در سير و سلوك الى الله زبان است و بايد مواظب آن و ناشكرى‌هايش باشيم تا مبادا خداوند نعمتهاى خود را از ما بگيرد.

حكومت مهدى‌

(عج)

«إِذَا قَامَ القَائِمُ حَكَمَ بِالْعَدْلِ وَ ارْتَفَعَ فِى أَيَّامِهِ الْجَوْرُ وَ أَمَنَتْ بِهِ السُّبُلُ وَ أَخْرَجَتِ الأرْضُ بَرَكَاتِهَا وَ رُدَّ كُلُّ حَقٍّ إِلَى أَهْلِهِ وَ لَمْ يَبْقَ أَهْلُ دَيْنٍ حَتَّى يَظْهَرَ الإِسْلَامُ وَ يَعْتَرِفُوا بِالإِيمَانِ». [1]

زمانى كه حضرت حجّت (عج) ظهور كند به عدالت حكم مى‌كند و كسى نمى‌تواند به ديگرى جور و ستم روا دارد و راه‌ها به وسيله او امن مى‌گردد، و زمين بركاتش را براى استفاده مردم خارج مى‌كند و امور را به دست اهلش مى‌سپارد و هيچ دينى غير از اسلام باقى نمى‌ماند و همه به اسلام گرايش پيدا مى‌كنند و به ايمان اعتراف مى‌كنند.

[1] بحارالأنوار، ج 52، ص 338.