زندگى دنيا هستند، به عنوان يك طبيب، مصلحت بيمار را در نظر گرفته و آنها را به نعمتهايى كه دارند و از آن غافلند متوجّه مى‌كنند و مخاطب هم، چون شخص با معرفتى بوده با هشدار امام متوّجه مى‌شود.

اين حديث دو پيام دارد:

1- ما نعمتهايى داريم كه از آن غافليم و گاهى به اندازه دنيا ارزش دارد. يكى از آن نعمتها نعمت ولايت است، چون براى آن زحمت نكشيده و ارزان بدست آورده‌ايم، قدر آن را نمى‌دانيم ولى براى اين نعمت زحمات زيادى كشيده شده و خونهاى زيادى ريخته شده است تا در شرايط سختى مانند زمان حجّاج اين آيين را حفظ كرده‌اند.

نعمت سلامت، امنيّت، فرزندان صالح و ... هم از نعمتهايى است كه قدر آن مجهول است، پس بايد با توجّه به فرمايش امام به نعمتهاى ديگر هم توجّه داشته باشيم.

2- شكر نعمت ولايت را بايد به جاى آوريم. شكر سه مرحله دارد:

الف) شكر زبانى‌

يعنى به زبان «الحمداللَّه» بگويد.

ب) شكر عملى‌

هر چيزى را در جاى خويش به كار گرفتن شكر است و شكر نعمت ولايت اين است كه راه ائمّه عليهم السلام را طى كنيم. امام فقط براى حلّ‌