نصايح سه گانه‌

قَالَ الامام على عليه السلام:

«كَانَتِ الفُقَهَاءُ وَ الْحُكَمَاءُ إذَا كَاتَبَ بَعْضُهُمْ بَعْضاً كَتَبُوا بِثَلَاثٍ لَيْسَ مَعَهُنَّ رَابِعَةٌ: مَنْ كَانَتْ الآخِرَةُ هَمَّهُ كَفَاهُ اللَّهُ هَمَّهُ فِى الدُّنْيَا وَ مَنْ أصْلَحَ سَرِيرَتَهُ أصْلَحَ اللَّهُ عَلَانِيَتَهُ وَ مَنْ أصْلَحَ فِيمَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ أصْلَحَ اللَّهُ فِيمَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ النَّاسِ». [1]

امام على عليه السلام مى‌فرمايد: فقها و حكما هر گاه مى‌خواستند نامه‌اى به هم بنويسند (و نصيحتى كنند)، سه جمله مى‌نويسند كه چهارمى ندارد: كسى كه همّتش آخرت باشد خداوند مهمّات او را در دنيا كفايت مى‌كند و كسى كه باطنش را اصلاح كند، خداوند ظاهر او را اصلاح مى‌كند و كسى كه رابطه خود را با خدا اصلاح كند، خداوند رابطه او را با مردم اصلاح مى‌كند.

[1] بحار الأنوار، ج 74، ص 396.