فصل بيست و هفتم: بيست و هفتمين مثال: بت‌پرستان و خداپرستان‌

خداوند در آيه شريفه 75 سوره نحل در بيست و هفتمين مثل مى‌فرمايد:

«ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا عَبْداً مَمْلُوكاً لا يَقْدِرُ عَلى شَىْ‌ءٍ وَ مَنْ رَزَقْناهُ مِنَّا رِزْقاً حَسَناً فَهُوَ يُنْفِقُ مِنْهُ سِرّاً وَ جَهْراً هَلْ يَسْتَووُنَ الْحَمْدُ لِلَّهِ بَلْ اكْثَرُهُمْ لا يَعْلَمُونَ»؛ خداوند مثالى زده است: برده مملوكى را كه قادر بر هيچ چيز نيست؛ و انسان [با ايمانى‌] را كه از جانب خود، رزقى نيكو به او بخشيده‌ايم، و او پنهان و آشكار از آنچه خدا به او داده، انفاق مى‌كند؛ آيا اين دو نفر يكسانند؟! ستايش مخصوص خداست ولى اكثر آنها نمى‌دانند.

دورنماى بحث‌

آيه مَثَل به گفتگو از بت‌پرستان و مؤمنان پرداخته است. خداوند بت‌پرستان را به بردگانى تشبيه كرده است كه هيچ مال و سرمايه‌اى ندارند و در تصميم‌گيرى خود آزاد نيستند؛ ولى مؤمنان علاوه بر آنكه داراى سرمايه‌اى از ناحيه خداوند هستند، ديگران را نيز در سرمايه خود سهيم مى‌دانند.

ارتباط آيه مثل با آيات قبل‌

در آيات قبل از بت‌پرستى سخن به ميان رفته است و اينكه چرا بت‌پرستان به‌