الَّذينَ امَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ اخْبَتُوا الى رَبِّهِمْ اولئِكَ اصْحابُ الْجَنَّةِ هُمْ فيها خالِدُونَ»

كسانى كه ايمان آوردند و كارهاى شايسته انجام دادند و در برابر پروردگارشان خضوع و خشوع كردند، آنها اهل بهشتند؛ و جاودانه در آن خواهند ماند.

آيه شريفه مذكور براى مؤمنان سه ويژگى بيان داشته:

1 و 2- ويژگى اوّل و دوم، ايمان و عمل صالح است. اين دو در بسيارى از آيات قرآن با هم ذكر شده است. بنابراين، لازم و ملزوم و از هم تفكيك‌ناپذيرند [1] بدين جهت، مدّعيان ايمان كه فاقد عمل صالح هستند، در واقع فاقد ايمان نيز هستند و از سوى ديگر، انسانهاى بى‌ادّعايى كه عمل صالح دارند، مؤمنان راستين و واقعى به شمار مى‌آيند؛ زيرا- همانطور كه گذشت- ايمان و عمل صالح، شاخ و برگ يك درخت هستند.

3- سومين ويژگى كه آيه بدان اشاره داشته، ويژگى‌ «اخبات» است.

«اخبات» جمع كلمه‌ «خبت» است؛ و «خبت» در لغت به معناى بيابان وسيع و هموار است؛ سپس به بعضى از حالات و ويژگى‌هاى انسان نيز اطلاق گرديده است كه به سه حالت آن اشاره مى‌شود:

الف- اين كلمه براى انسانهايى كه روحى متواضع دارند، استعمال گرديده است؛ زيرا همانگونه كه بيابان صاف و هموار در مقابل آب متواضع است و به راحتى آب به همه جاى آن سير مى‌كند، روح انسان متواضع نيز به سادگى در مقابل حضرت حق تسليم مى‌شود.

ب- واژه «مُخْبِتْ» علاوه بر انسانهاى متواضع، به انسانهاى تسليم درگاه‌

[1]- ايمان و عمل صالح، در نزديك به هفتاد آيه از قرآن در كنار هم آمده است.