درود و تحيّات بى حد بر سيّد اوليا و امام المتّقين اميرالمؤمنين علىّ بن ابى‌طالب عليه السلام و بر سيدةالنّساء همسر والامقام و ارجمندش حضرت فاطمه زهراء عليها السلام و فرزندان معصومش خاصّه حضرت بقيّةاللَّه حجّة بن الحسن العسكرى عليهم السلام كه با تلاش و صبر و قيام و قعودشان مشعل دين را براى هميشه پر فروغ نگهداشته و پويندگان حقيقت را از چشمه آب حيات سيراب ساختند.

ظلمت ظلمها و حق كشيها، افق عالم را تاريك و جهان را به ظلمتكده‌اى تبديل كرده بود و آرامش و آسايش از زندگى انسانها بكلّى رخت بربسته بود و شايد در هيچ كجاى زمين عدل و انصاف حاكم نبود. شعار مردم، بى عدالتى؛ و افتخار و سرافرازى، در تعدّى‌ها و تجاوزها خلاصه مى‌شد و آن‌كه بيشترين بار مظلوميّت را در اين ميان به‌دوش مى‌كشيد «زن» بود؛ نه تنها در شبه‌جزيره عربستان كه در تمام جهان از حقوقش محروم و بلكه گويا انسان به‌حساب نمى‌آمد. البتّه عرب گوى سبقت را در اين سير قهقرائى از ديگر ملل ربوده و به آنجا سقوط كرده بودند كه اگر شترانشان برّه ماده مى‌زائيدند شادمان شده ولكن همسرانشان اگر دختر مى‌آوردند چنان ابرو درهم كشيده و غضب نموده و با صورتى سياه و سر در گريبان از شدّت شرمندگى از ميان قوم و قبيله خود مى‌گريختند و مخفى مى‌گشتند

(يَتَوارى‌ مِنَ الْقَوْمِ مِنْ سُوءِ ما بُشِّرَبِهِ‌)

مثل كسى‌كه جنايتى بزرگ و عملى شنيع مرتكب شده و