هاله حيا!

چنانكه گفتيم امروز كار به جائى رسيده كه در كشورهاى «غربى» و «غرب‌زده» پسران و دختران براى يافتن همسر آينده خود در جرائد به صورت‌ «زننده» و «زشتى» آگهى مى‌كنند، مشخّصات اعضاى بدن خود و جزئيّات آن را شرح مى‌دهند، و چيزى كه در ميان آنها مفهوم ندارد پوشش زيباى حياء است.

در حالى كه اين مسأله كه هنوز بر خانواده‌هاى مذهبى حاكم است زن را در هاله زيبائى از قداست و پاكى قرار مى‌دهد، و به گوهر گرانبهائى تبديل مى‌كند كه داراى ارزش فوق‌العاده‌اى است، در حالى كه حذف مسأله حيا زن را به ابتذال مى‌كشاند و از ارزش و بهاى او مى‌كاهد.

هنوز در ميان قشر ديندار، معمول است كه در مجالس عقد به هنگام گرفتن وكالت از دختر براى اجراى صيغه ازدواج، شخص وكيل بايد چند مرتبه پيشنهاد وكالت را تكرار كند تا زن با آن موافقت نمايد، آن هم با گفتن يك كلمه «بله» كه تمام گوشهاى حاضران منتظر شنيدن آن است، و حياء مانع مى‌شود كه عروس بسرعت اين كلمه را بگويد، و به هنگامى كه اين واژه كوچك آميخته با آنهمه حياء در فضاى مجلس مى‌پيچد، غريو هلهله و شادى از حاضران برمى‌خيزد.

اين حياء و شرم، به زن ارزش مى‌بخشد. حال آن را با