عالمى مى‌گفت به آنها گفتم قبر پيامبر (صلى الله عليه و آله) و خليفه اوّل و دوّم همه در خانه «عايشه» بود و مدّت‌ها در آن حجره مى‌زيست يا رفت و آمد داشت، گيرم برهنه او براى پيامبر (صلى الله عليه و آله) اشكالى نداشت، براى خليفه اوّل و دوّم چطور؟

به هر حال، دليل آنها حديث معروفى است كه به پيامبر اكرم (صلى الله عليه و آله) نسبت مى‌دهند كه فرمود: «لَعَنَ الله زَائِرَاتِ القُبُورِ؛ خداوند زنان زيارت‌كننده قبرها را لعنت كند».

و در بعضى از كتب به جاى «زائرات» «زوّارات القبور» آمده كه صيغه مبالغه است.

جمعى از دانشمندان اهل سنّت مانند ترمذى‌ [1] مى‌گويد: اين حديث مربوط به زمانى است كه پيامبر (صلى الله عليه و آله) از آن نهى كرده بود، ولى بعداً اين حكم نسخ شد و فرمود: ...

بعضى ديگر از علماى آنها گفته‌اند، اين مربوط به زنانى است كه وقت زيادى را صرف زيارت قبور مى‌كردند و حقوق شوهرانشان از ميان مى‌رفت و نسخه «زوّارات» كه صيغه مبالغه است، دليل آن است.

اين برادران هر چه را انكار كنند، فعل عايشه را كه قبر پيامبر (صلى الله عليه و آله) و خليفه اوّل و دوّم را در خانه خود جاى داده بود، نمى‌توانند انكار كنند.

[1]. سنن ترمذى، جلد 3، صفحه 371 (نامبرده عنوان باب را «باب ما جاء من الرخصة فى زيارة القبور» قرار داده است!).