اين پندار از پندار اوّل سست‌تر است، چرا كه به عكس، ممنوع كردن عقد متعه موجب گسترش زنا و بى‌عفّتى است، زيرا همان گونه كه پيش از اين هم اشاره شد، بسيارند جوانانى كه قادر بر ازدواج دائم نيستند يا كسانى كه از همسران خود دورند و بر سر دوراهى ازدواج موقّت و زنا قرار دارند. بديهى است جلوگيرى از ازدواج موقّتى كه با برنامه‌ريزى صحيحى انجام مى‌شود، آنها را در وادى پرگناه و آلوده زنا و بى‌عفّتى مى‌افكند.

و به همين جهت در حديث معروفى از على (عليه السلام) نقل شده است كه «اگر عمر از متعه نهى نكرده بود، هيچ فردى جز بى‌بند و باران آلوده زنا نمى‌شد»؛

(لَوْ لَا أنّ عُمَر نَهَى النَّاسَ عَنِ الْمُتْعَةِ مَا زَنَى إِلّا شَقِى). [1]

د) غوغاى عجيب در مورد «زمان تحريم متعه»

از روايت فوق كه گروه عظيمى از محدّثان و مفسّران و فقيهان اهل سنّت آن را نقل كرده‌اند، به خوبى استفاده مى‌شود كه تحريم متعه در زمان عمر بود نه در عصر پيامبر (صلى الله عليه و آله) و روايات متعدّد ديگرى كه در همان منابع نقل شده نيز آن را تأييد مى‌كند، به عنوان نمونه:

1- ترمذى محدّث معروف نقل مى‌كند كه مردى از اهل شام از عبد الله بن عمر از متعه زنان سؤال كرد، گفت: حلال است. سؤال‌كننده گفت: پدرت عمر از آن نهى كرده، عبد الله گفت: «أ رأيت إن كان‌

[1]. تفسير كبير فخر رازى، جلد 10، صفحه 50.