ولى اوّلا: در سند اين حديث افراد متعدّدى هستند كه از نظر رجال اهل سنّت نيز مورد تأييد نمى‌باشند و بعضى از آنها از ارباب تدليس بوده‌اند، به خصوص «سفيان ثورى» و «ابن أبي ثابت».

ثانياً: به فرض اين كه اين حديث صحيح بوده باشد مفهومش اين است كه روى قبر صاف باشد (و به صورت پشت ماهى كه رسم كفّار بود، نباشد) و بسيارى از فقهاى اهل سنّت نيز فتوا داده‌اند كه بايد روى قبر صاف و مسطّح باشد، كه اين امر ارتباطى با بحث ما ندارد.

ثالثاً: فرض مى‌كنيم كه مفهوم حديث اين است كه بايد قبر هم سطح زمين باشد واصلا برآمدگى نداشته باشد، اين موضوع ربطى به مسأله بناى بر قبور ندارد؛ فرض كنيم روى قبر پيامبر (صلى الله عليه و آله) سنگى هم سطح زمين باشد در عين حال اين گنبد و بارگاه را كه امروز روى آن مى‌بينيم منافاتى با حكم مزبور ندارد.

همان گونه كه در قرآن مجيد نيز مى‌خوانيم، وقتى راز اصحاب كهف فاش شد، مردم گفتند بنايى بر قبور آنها بسازيم، سپس مى‌فرمايد: « (قالَ الَّذِينَ غَلَبُوا عَلى‌ أَمْرِهِمْ لَنَتَّخِذَنَّ عَلَيْهِمْ مَسْجِداً)؛ كسانى كه از وضع آنها آگاه بودند گفتند: مسجدى بر جايگاه آنها مى‌سازيم». [1]

قرآن مجيد با لحن موافق اين داستان را نقل مى‌كند و ايرادى بر آن نمى‌گيرد، يعنى ساختن مسجد در كنار قبور بزرگان مانعى ندارد.

[1]. سوره كهف، آيه 21.