(1) وَيْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ (2) الَّذي جَمَعَ مالًا وَ عَدَّدَهُ (3) يَحْسَبُ أَنَّ مالَهُ أَخْلَدَهُ (4) كَلَّا لَيُنْبَذَنَّ فِي الْحُطَمَةِ (5) وَ ما أَدْراكَ مَا الْحُطَمَةُ (6) نارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ (7) الَّتي‌ تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ (8) إِنَّها عَلَيْهِمْ مُؤْصَدَةٌ (9) في‌ عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ

واى بر هر عيبجوى مسخره كننده‌اى!

همان كس كه مال فراوانى جمع آورى و شماره كرده (بى هيچ قيد و شرطى)!

او گمان مى‌كند كه اموالش او را جاودانه مى‌سازد.

چنين نيست (كه مى‌پندارد)؛ به زودى در «حطمه» (آتشى خردكننده) پرتاب مى‌شود.

و تو چه مى‌دانى «حطمه» چيست؟!

آتش برافروخته الهى است.

آتشى كه از دل‌ها سر مى‌زند!

اين آتش بر آنها فرو بسته شده.

در ستون‌هاى كشيده و طولانى!

شأن نزول:

واى بر عيب‌جويان و طعنه‌زنان‌

جمعى از مفسران چنين گفته‌اند: آيات اين سوره، درباره «وليد بن مغيره» نازل شده است، كه در پشت سر پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله غيبت مى‌كرد، و در پيش رو طعن و استهزاء مى‌نمود.

بعضى ديگر، آن را درباره افراد ديگرى از سران شرك و دشمنان كينه‌توز و