داده است. هنگامى كه تاريكى شب همه جا را فرا گرفت و ستاره درخشانى در آسمان ظاهر شد، حضرت به عنوان همراهى با بت پرستان گفت: اين ستاره پروردگار من است! [1] امّا هنگامى كه ستاره پس از مدتى مكث در آسمان افول كرد، فرمود: خدايى كه غروب كند و از نظرها پنهان گردد و تحت تأثير حوادث عالم باشد را به عنوان خدا نمى‌پذيريم! بلكه خدايى را مى‌پرستم كه همواره شاهد و ناظر باشد، و هيچگاه غروب و افول نداشته باشد.

بنابراين، با توجّه به اينكه افول و غروب ستاره نشان مى‌دهد كه آن هم مخلوقى از مخلوقات خداست، و خالق توانا و عالم ومدبّرى آن ستاره و ديگر موجودات عالم را اداره مى‌كند، لذا خداوند متعال به لحظه غروب ستارگان قسم خورده است.

سوگند به مدار ستارگان:

از آنجا كه مدار ستارگان از اهميّت والايى برخوردار است، خداوند به مواقع النجوم (مدار ستارگان) سوگند ياد كرده است.

ستارگانى را كه با چشم غير مسلّح ديده مى‌شود تا پنج هزار ستاره شمرده‌اند. امّا آنچه در كهكشان ما، كهكشان راه شيرى، با چشم مسلّح قابل رؤيت است 200 ميليارد ستاره است، كه خورشيد عالمتاب با تمام عظمتش يك ستاره متوسّط آنهاست! تمام اين ستاره‌ها ميليونها سال است كه در مدار خاصّى حركت كرده، و هرگز از مسير ويژه خود منحرف نشده و نخواهند شد. واقعاً خالق آسمان و ستارگانش چقدر قدرتمند و عالم و مدير و مدبّر است كه تمام اين ستارگان را در مسير و مدار خود قرار داده و آنها را به خوبى اداره مى‌كند. به راستى اين سوگند براى كسانى كه اطّلاع كافى از ستارگان و مدارات آن داشته باشند سوگند عظيمى است.

يكى از اين ستارگان، كره زمين است كه اگر از ستارگان ديگر به آن نگاه كنيم همچون ساير ستارگان است. اين ستاره صدها ميليون سال است كه در مدار خاصّ‌

[1]. انعام، آيه 76.