بود. وى فرياد مى‌زد:

«ارحموا من يذوب ماله‌

؛ اى مردم به كسى كه سرمايه‌اش در حال ذوب شدن است رحم كنيد». هنگامى كه فرياد عاجزانه آن يخ فروش را در آن هواى گرم شنيدم به تفسير آيه شريفه پى بردم.

آرى عمر ما بسان يخى است كه در هواى گرم تابستان در هواى آزاد به تدريج ذوب مى‌شود. نه تنها نيروها از دست مى‌رود، بلكه قواى انسان تحليل مى‌رود. گوش سنگين مى‌شود، چشم كم فروغ مى‌گردد، اعصاب ضعيف مى‌شود، استخوانها پوك مى‌گردد، پاها درد مى‌گيرد، دست دچار لرزش مى‌شود، و خلاصه تمام قوا به ضعف و سستى مى‌گرايد.

قيافه پهلوانى را به خاطر دارم كه انسان از نگاه به قامتش لذّت مى‌برد، امّا همان پهلوان را در سنّ كهولت سوار بر ويلچرى ديدم كه نوجوان كم سنّ و سالى او را اين طرف و آن طرف مى‌برد! نتيجه اينكه طبق صريح قرآن مجيد انسان طبيعتاً در حال خسران و ضرر است.

خسران عظيم!

آيا كسى كه در تجارت ضرر مى‌كند و سرمايه‌اش را بر باد مى‌دهد خسران عظيم كرده است؟ آيا شخصى كه خانواده‌اش را از دست داده دچار ضرر مبين شده است؟

آيا كسى كه فرزندش را از دست داده گرفتار زيان عظيم و بزرگ گرديده است؟

قرآن مجيد خسران عظيم را چيز ديگرى معرّفى مى‌كند. خداوند متعال طبق آنچه در آيه 15 سوره زمر آمده مى‌فرمايد:

« «إِنَّ الْخَاسِرِينَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَأَهْلِيهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَلَا ذَلِكَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِينُ»؛ زيان‌كاران واقعى آنانند كه سرمايه وجود خويش و بستگانشان را در روز قيامت از دست داده‌اند! آگاه باشيد زيان آشكار همين است!».

آرى! از دست دادن سرمايه عمر خسران مبين و ضرر عظيم است؛ چرا كه ساير خسرانها قابل جبران است، و تنها از دست دادن سرمايه عمر قابل جبران نمى‌باشد.