بنابراين چرا در اين مسأله شك مى‌كنيد، و در مقابل ديدگان پيامبر اسلام استخوان پوسيده‌اى را تبديل به خاك كرده، و آن را به باد مى‌دهيد، و از چگونگى برانگيخته شدن مجدّد انسانها سؤال مى‌كنيد؟!

«فَلَا أُقْسِمُ بِرَبِّ الْمَشَارِقِ وَالْمَغَارِبِ إِنَّا لَقَادِرُونَ». طبق اين آيه خداوند به «ربّ المشارق والمغارب» سوگند ياد كرده، كه بر خلقت مجدّد انسان قادر است.

مشرق و مغرب در قرآن‌

در قرآن مجيد سه نوع تعبير در مورد مشرق و مغرب ديده مى‌شود:

1. به صورت جمع؛ مانند آنچه كه در آيه مورد بحث ذكر شده است.

2. به صورت تثنيه؛ مانند آنچه در آيه 17 سوره الرحمان آمده است: «رَبُّ الْمَشْرِقَيْنِ وَرَبُّ الْمَغْرِبَيْنِ».

3. به صورت مفرد؛ مانند آنچه در آيه 115 سوره بقره ذكر شده است: «وَللَّهِ الْمَشْرِقُ وَالْمَغْرِبُ».

آيا اين سه تعبير با هم تناقضى دارند، يا در اين تفاوتها نكته خاصّى نهفته است؟

بى‌شك هيچ تضادّ و تناقضى نه تنها در آيات مذكور، بلكه در سراسر آيات قرآن يافت نمى‌شود، و چنين تفاوتهايى نكات جالب و مهمّى دارد، كه با دقّت و مطالعه مى‌توان به آن پى برد.

امّا تعبير به مشرق و مغرب به صورت مفرد جنبه جنسى دارد، كه شامل تمام افراد و مصاديق آن مى‌گردد. بنابراين منظور از «وَللَّهِ الْمَشْرِقُ وَالْمَغْرِبُ» يعنى تمام مشرقها و مغربها از آن خداست. همان‌گونه كه وقتى گفته مى‌شود انسان موجود عجولى است يعنى تمام انسانها اين‌گونه‌اند.

و امّا نكته تعبير به «مشارق و مغارب» هر چند در عصر نزول وحى بر مردم روشن نبود، امّا امروزه دانشمندان علم هيئت از راز آن پرده برداشته‌اند. آنها معتقدند كه به تعداد روزهاى سال (365 روز) مشرق و مغرب داريم. يعنى نقطه‌اى كه امروز