پاسخ: خداوند در آيه شريفه 27 سوره شورى پاسخ اين سؤال را چنين بيان مى‌كند:

« «وَلَوْ بَسَطَ اللَّهُ الرِّزْقَ لِعِبَادِهِ لَبَغَوْا فِى الْأَرْضِ وَلكِنْ يُنَزِّلُ بِقَدَرٍ مَّا يَشَاءُ إِنَّهُ بِعِبَادِهِ خَبِيرٌ بَصِيرٌ»؛ هرگاه خداوند روزى را براى بندگانش وسعت بخشد، در زمين طغيان و ستم مى‌كنند، از اين رو به مقدارى كه مى‌خواهد (و مصلحت مى‌داند) نازل مى‌كند، كه نسبت به بندگانش آگاه و بيناست».

آرى! انسان بيكار دست به طغيان و فساد مى‌زند، و لذا معتقديم كه يكى از عوامل گناه بيكارى است. همان‌گونه كه يكى از زمينه‌هاى اعتياد به موادّ مخدّر نيز بيكارى است. لذا خداوند راه رسيدن به رزق و روزى مقدّر را كار و فعاليّت دانسته، تا انسانها دست به طغيان و فساد نزنند.

3. رزق و روزى و ظرفيّتها

خداوند متعال در آيه شريفه 12 سوره شورى مى‌فرمايد:

« «لَهُ مَقَالِيدُ السَّماوَاتِ وَالْأَرْضِ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَقْدِرُ إِنَّهُ بِكُلِّ شَىْ‌ءٍ عَلِيمٌ»؛ كليدهاى آسمانها و زمين از آنِ او (خدا) ست؛ روزى را براى هر كس بخواهد گسترش مى‌دهد يا محدود مى‌سازد؛ او به همه چيز داناست».

هر چند خداوند روزى همه كسانى كه تلاش و كوشش مى‌كنند را تضمين كرده، ولى مقدار روزى آنها يكسان نيست، بلكه بر حسب ظرفيّت آنها متفاوت است. زيرا ظرفيّت بعضى انسانها به قدرى كم است كه اگر زندگى آنها مختصرى رونق پيدا كند همه چيز حتّى خدا را فراموش مى‌كنند. لذا به هر كس به اندازه ظرفيّتش مى‌دهد. چرا كه او حكيم است، و اين كار اقتضاى حكمت اوست. علاوه بر اينكه تفاوت در مقدار روزى نوعى آزمايش الهى محسوب مى‌شود، تا روشن شود آنكه روزى بيشتر نصيبش شده به نيازمندان كمك مى‌كند، يا نه؟ و مى‌دانيم امتحان، سبب پيشرفت و تكامل انسانهاست.